.

ถ้าพูดถึง "เบญจภาคีเครื่องราง" สุดยอดอมตะเครื่องรางอันดับต้น ๆ ของฟ้าเมืองไทยที่สูงค่าทั้งราคาและอิทธิปาฏิหาริย์แล้ว นักเลงพระรุ่นเก่าได้บัญญัติเอาไว้ ดังนี้

.

.

๑.ตะกรุดมหาโสฬสมงคล หลวงปู่เอี่ยม วัดสะพานสูง
ตะกรุดมหาโสฬสมงคล หลวงปู่เอี่ยม ถือว่าเป็นจักรพรรดิแห่งตะกรุดยอดนิยมอันดับหนึ่งของประเทศไทย มีอายุการสร้างเกินกว่า ๑๐๐ ปี หลวงปู่เอี่ยมท่านได้สร้างตะกรุดไว้หลายคราว และมีหลายขนาด ส่วนใหญ่ตะกรุดของท่านทำมาจากโลหะแก่ทองเหลือง หรือที่เราเรียกเป็นที่รู้จักกันทั่วไปว่า เนื้อฝาบาตร ส่วนที่เป็นเนื้อทองแดง และเนื้อตะกั่วก็มี สันนิษฐานว่าเป็นการสร้างในยุคต้นๆ

.

.

๒. เบี้ยเเก้ หลวงปู่รอด วัดนายโรง
 "เบี้ยแก้" เป็นเครื่องรางของขลังที่นับเป็นภูมิปัญญาของพระเกจิอาจารย์ไทยโดยเฉพาะ สร้างจาก หอยเบี้ยจั่น ที่มีฟันครบ ๓๒ ซึ่งพระเกจิอาจารย์ผู้มีวิชาคาถาอาคมขลัง จะสามารถเสกปรอท ขณะกรอกลงปากเบี้ยได้ตามที่ต้องการ จากนั้นจะปิดปากหอยด้วย ชันโรง ที่ได้จากใต้ดินในที่โล่งแจ้งเท่านั้น แล้วห่อด้วยแผ่นตะกั่ว ที่ลงอักขระเลขยันต์ตามตำรา เสร็จแล้วจึงถักด้วยด้าย แล้วลงรัก ซึ่งแต่ละขั้นตอนต้องบริกรรมคาถาตลอดเวลา ถึงจะมีความเข้มขลังศักดิ์สิทธิ์ พุทธคุณเบี้ยแก้ ป้องกันคุณไสย แก้เสนียดจัญไร รวมทั้งมีเมตตามหานิยมอีกด้วย

.

.

๓. ปลัดขิก หลวงพ่อเหลือ วัดสาวชะโงก
พระคณาจารย์ที่สร้างปลัดขิกอันมีชื่อเสียง ในสมัยสงครามเอเชียบูรพาคือ หลวงพ่อเหลือ วัดสาวชะโงก จังหวัดฉะเชิงเทรา ก่อนที่ท่านจะมอบปลัดขิกให้ผู้ใด ท่านจะนำเอาปลัดขิกใส่ลงในบาตรน้ำมนต์ ปลัดขิกจะวิ่งไปรอบๆ บาตรน้ำมนต์ เมื่อตัวปลัดขิกดิ้นกระทบกับบาตรน้ำมนต์ และท่านเห็นว่าปลัดขิกของท่านปลุกขึ้นเป็นอย่างดีแล้ว ท่านจึงจะมอบแก่ศิษยานุศิษย์ ปลัดขิกของท่านทรงพุทธานุภาพยิ่งทางคงกระพันชาตรี เมตตามหานิยม และโชคลาภวาสนา

.

.

๔.หนุมาน หลวงพ่อสุ่น วัดศาลากุน
หลวงพ่อสุ่น เริ่มสร้างหนุมานในสมัยที่ท่านยังเป็นพระลูกวัด ท่านได้นำต้นไม้ ๒ ชนิด คือต้นพุดซ้อน และต้นรักซ้อน มาปลูกภายในวัด ทุกวันหลวงพ่อสุ่นจะนำน้ำมนต์มารดน้ำต้นไม้ทั้งสองจนเจริญเติบโต เมื่อแก่เต็มที่ ท่านจะดูฤกษ์ยาม แล้วขุดนำต้นไม้ทั้งสองมาตากแดดให้แห้ง แล้วไปตามช่างมาแกะเป็นรูปหนุมาน พอได้จำนวนที่เพียงพอแล้ว ท่านก็จะนำหนุมานบรรจุไว้ในบาตร แล้วปลุกเสกในอุโบสถ ทุกวันเสาร์ โดยจะให้มัคทายก หรือพระลูกวัดนำศาสตราวุธต่าง ๆ เช่น ปืน มีด หอก ดาบ มากองรวมกัน ให้หลวงพ่อนั่งทับแล้วทำการปลุกเสกหนุมาน ว่ากันว่า หนุมานที่หลวงพ่อสุ่นกำลังปลุกเสกจะกระโดดโลดเต้นอยู่ภายในบาตรด้วย เมื่อได้ที่แล้ว ท่านก็แจกจ่ายให้แก่ผู้มีจิตศรัทธาร่วมกันบริจาคเงินปฏิสังขรณ์วัดศาลากุน

.

.

และชิ้นที่ 5 คือ

๕.เขี้ยวเสือ หลวงพ่อปาน วัดบางเหี้ย
ซึ่งจะเป็นเรื่องราวที่ผู้เล่าจะหยิบนำมาเล่าให้ทุกท่านได้ฟังกันในวันนี้ (ก่อนอื่นอย่าลืมกดติดตามเพื่อเป็นกำลังใจและกดกระดิ่งแจ้งเตือนเมื่อมีตอนใหม่ ๆ มาให้ได้ฟังกันเพลิน ๆ ในตอนหน้าด้วย)

 .

ปาฏิหาริย์ตำนานเกจิดังแห่งสยาม หลวงพ่อปาน วัดบางเหี้ย หรือวัดมงคลโคธาวาส

.

ตามคติความเชื่อของคนเล่นของเชื่อว่า “เสือ” เป็นสัญลักษณ์ของอำนาจราชศักดิ์ สำแดงฤทธิ์ ทำให้เป็นที่คร้ามเกรง นับถือแก่ปวงชนทั้งหลาย ผู้ที่พกหรือใช้เครื่องรางประเภทเสือ ไม่ว่าจะเป็นเขี้ยวเสือแกะ ตะกรุดหนังเสือ ผ้ายันต์รูปเสือ รวมทั้งการสักยันต์ลายเสือ จะมีพุทธคุณเด่นด้านคงกระพันชาตรี แคล้วคลาด ถ้าหากนำติดตัวไปหนทางใกล้ไกล หรือเดินทางเข้าป่าดงพงพี เผชิญฝูงสัตว์ร้ายและภูตผี จะมิกล้าทำอันตรายใด ๆ เป็นคงกระพันมหาอุด และแคล้วคลาดเป็นที่สุด

           แม้แต่ผู้ป่วยที่เป็นโรคคางทูม โบราณมักจะให้คนที่เกิดปีขาลเขียนตัวอักษร “เสือ” เป็นภาษาจีว่า “โฮ้ว” แล้วลงด้วยหมึกจีนวาดเขียนไว้ตรงบริเวณคางทั้งสองข้าง ท่านว่าแก้โรคคางทูมได้ชะงัดนัก หลายท่านอาจจะได้ผ่านประสบการณ์นั้นมาแล้ว
          

มาทำความรู้จักประวัติของหลวงพ่อปานกันสักนิด

      หลวงพ่อปาน วัดบางเหี้ย หรือวัดมงคลโคธาวาส ต.คลองด่าน อ.บางบ่อ จ.สมุทรปราการ พระมหาเถราจารย์ผู้มากด้วยอิทธิคุณและบุญฤทธิ์  หลวงพ่อปานเป็นชาวบางบ่อ ท่านเกิดที่ คลองนางโหง ตำบลบางเหี้ย หรือตำบลคลองด่านในปัจจุบัน จังหวัดสมุทรปราการ เมื่อปี พ.ศ. ๒๓๖๘ เมื่อตอนเป็นเด็ก บิดามารดาได้นำไปฝากไว้กับท่านเจ้าคุณศรีศากยมุนี เจ้าอาวาสวัดอรุณราชวราราม เพื่อให้เรียนหนังสือไทย ต่อมาไม่นานเจ้าคุณได้ให้บรรพชาเป็นสามเณร ต่อมาท่านได้สึกจากสามเณร มาช่วยพ่อแม่ประกอบอาชีพทำจาก และตัดฟืนไปขาย ท่านเป็นผู้มีนิสัยอดทน หนักเอาเบาสู้ ในวัยเด็กท่านได้ใช้ชีวิตแบบชาวชนบทคนธรรมดา ครั้นเมื่อเติบโตสู่วัยหนุ่ม เริ่มมีจิตผูกพันในเพศตรงข้ามตามวิสัยคนวัยหนุ่ม วันหนึ่งท่านได้ดั้นด้นไปบ้านสาวคนรัก แต่พอล้างเท้าก้าวขึ้นบันไดเกิดอัศจรรย์อันใดก็มิทราบได้ ขั้นบันไดไม้ตะเคียนอันแข็งแรงพลันหลุดออกจากกัน ทำให้ท่านพลัดตกจากบันได จึงทำให้ท่านคิดได้ว่าคงเป็นลางสังหรณ์บอกถึงการสิ้นวาสนาในทางโลกเสียแล้ว เมื่อกลับถึงบ้านจึงครุ่นคิดตัดสินใจอยู่หลายวัน ผลที่สุดจึงตัดสินใจออกบวช

.
            เมื่ออายุครบบวชจึงได้อุปสมบทเป็นพระภิกษุอยู่ที่วัดอรุณราชวรารามนั่นเอง โดยมีท่านเจ้าคุณศรีศากยมุนีเป็นพระอุปัชฌาย์ ท่านศึกษาด้านวิปัสสนากรรมฐาน รวมถึงไสยศาสตร์ ได้รับการถ่ายทอดจากคณาจารย์หลายรูปจนเชี่ยวชาญ ภายหลังได้ย้ายมาจำพรรษาที่วัดบางเหี้ยนอก ปัจจุบัน คือวัดมงคลโคธาวาส โดยมีพระที่เป็นสหายสนิทตามมาด้วยรูปหนึ่งชื่อ หลวงพ่อเรือน หลังออกพรรษาท่านและพระเรือนเริ่มออกธุดงค์ไปสถานที่ต่าง ๆ หลวงพ่อปานและหลวงพ่อเรือนดั้นด้นไปจนถึง "วัดอ่างศิลา" อำเภอเมือง จังหวัดชลบุรี และฝากตัวเป็นศิษย์ของ"หลวงพ่อแตง" เจ้าอาวาสวัดอ่างศิลา โดยศึกษาด้านวิปัสนาธุระ ไสยเวทย์มนต์ต่าง ๆ จนเชี่ยวชาญและสร้างชื่อเสียงให้หลวงพ่อปานเป็นอย่างยิ่ง โดยเฉพาะ " เขี้ยวเสือโคร่ง ซึ่งแกะเป็นรูปเสือนั่ง " เมื่อมีความเชี่ยวชาญแล้วจึงได้อำลาพระอาจารย์ มาพำนักอยู่ที่วัดบ้านเกิดตนเองพร้อมด้วยพระอาจารย์เรือน เพื่อนสหาย ณ วัดบางเหี้ย และดำรงตำแหน่งเป็นเจ้าอาวาส โดยมีหลวงพ่อเรือนเป็นรองเจ้าอาวาส ทั้งสองรูปได้ปกครองพระลูกวัดทั้งด้านการศึกษาและการปฏิบัติธรรมอย่างเคร่งครัดมาโดยตลอด

.

.

        สำหรับชื่อบางเหี้ย ก็มีที่มาเพราะสัตว์ชนิดนี้ชุกชุมในชุมชนแห่งนี้ สมัยก่อนมีแม่น้ำอยู่สายหนึ่ง มีต้นน้ำจากแปดริ้วไหลผ่านป่ามาเรื่อย ๆ แล้วมาลงทะเลที่สมุทรปราการ ทุกครั้งที่น้ำทะเลหนุน น้ำเค็มจะทะลักเข้าไปตามแม่น้ำลำคลองต่าง ๆ ทำให้ชาวบ้านในย่านนั้นได้รับความลำบาก สิ่งที่ไหลขึ้นมาตามน้ำด้วยก็คือตัวเหี้ย ตะกวด และจระเข้ จนต้องมีการทำประตูกั้นน้ำไว้เพื่อไม่ให้น้ำเค็มจากทะเลไหลขึ้นไปปนกับน้ำจืด และเพื่อป้องกันสัตว์เลื้อยคลานที่มีอยู่ชุกชุม ไม่ให้แพร่หลายไปตามคลองต่าง ๆ ด้วยเหตุที่มีสัตว์พวกนี้ชุกชุม ชาวบ้านจึงตั้งชื่อหมู่บ้านว่า “บ้านบางเหี้ย” และคลองบางเหี้ย วัดในชุมชนก็ตั้งชื่อว่า วัดบางเหี้ย มี ๒ วัดคือวัดบางเหี้ยนอก กับวัดบางเหี้ยใน ส่วนประตูที่กั้นคลองนั้น มีชื่อเรียกกันปัจจุบันว่า “ประตูน้ำชลหารวิจิตร”
จนกระทั่งในปี พ.ศ.๒๔๕๒ ประตูน้ำชลหารพิจิตร ได้เกิดรั่วไม่สามารถปิดกั้นน้ำให้อยู่ได้ ไม่ว่าช่างจะซ่อมอย่างไรก็ตาม จนกระทั่งข้าราชการในท้องถิ่นได้นำความขึ้นกราบทูลพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ ๕ ให้ทรงทราบ เพื่อขอพึ่งพระบารมีของพระองค์ท่าน 

.

.
         ระหว่างที่ประทับอยู่ที่ประตูน้ำบางเหี้ยเป็นเวลา ๓ วันนั้น พระองค์ได้รับสั่งให้นิมนต์หลวงพ่อปานเข้าเฝ้าฯ เพื่อไต่ถามเรื่องต่าง ๆ ขณะที่หลวงพ่อปานเดินทางเข้าเฝ้าฯ นั้น ได้ให้เด็กชายป๊อด ถือพานใส่เขี้ยวเสือที่แกะเป็นรูปเสือไปด้วย เมื่อไปถึงที่ประทับ หลวงพ่อได้เรียกเอาพานใส่เขี้ยวเสือจากเด็กชายป๊อดที่ถืออยู่ แต่พบว่าไม่มีเขี้ยวเสืออยู่ในพานแล้ว เด็กชายป๊อดบอกหลวงพ่อว่า

.

“เสือไม่มีแล้ว เพราะมันกระโดดลงน้ำระหว่างทางจนหมดแล้วขอรับหลวงพ่อ”

.

        เมื่อทราบดังนั้นหลวงพ่อปานจึงให้นำเอาดินเหนียวมาปั้นเป็นรูปหมู แล้วเสียบไม้แกว่งล่อเสือขึ้นมาจากน้ำต่อหน้าพระพักตร์ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๕ ซึ่งประทับทอดพระเนตรอยู่ในเหตุการณ์ด้วยตลอด จนถึงกับตรัสกับหลวงพ่อปานว่า

.

"พอแล้วหลวงตา"

.

        หลังจากนั้นหลวงพ่อได้ถวายเขี้ยวเสือแกะนั้น แด่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯ พระองค์ทรงพิจารณาชั่วครู่ จึงตรัสถามชื่อและมีรับสั่งกับหลวงพ่อปานว่า

.

"ได้ยินชื่อเสียงและกิตติคุณมานาน เพิ่งเห็นตัววันนี้" แล้วรับสั่งถามว่า "ที่แจกเครื่องรางเป็นรูปเสือมีความหมายว่าอย่างไร"
หลวงพ่อปานทูลตอบว่า "ได้ไปรุกขมูลธุดงค์ในป่า พบเสือใหญ่หลายครั้ง ได้สังเกตดูเห็นว่า "เสือ" เป็นสัตว์ปราดเปรียวฉลาด ว่องไว เฉียบขาด มีตบะและอำนาจ สามารถที่จะใช้ตาสะกดสัตว์อื่นให้อยู่ในอำนาจได้ คนทั่วไปเรียกผู้ร้ายใจฉกรรจ์ว่า "ไอ้เสือ" ก็คือเอาความเก่งกาจของเสือมานั้นเอง การที่ทำเครื่องรางรูปเสือ มิใช่สนันให้คนกลายเป็น "ไอ้เสือ" เพียงแต่ต้องการเอาลักษณะของเสือจริงในป่าที่ปราดเปรียว ว่องไว เฉลียวฉลาด เฉียบขาดมาเป็นตัวอย่างเท่านั้น”
พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ทรงพอพระทัยในคำตอบของพระปานยิ่งนัก (ด้วยท่านมิได้โอ้อวดว่า เครื่องรางของท่านดีเด่น แต่ประการใด) ทรงพระราชทานผ้าไตรและผ้ากราบ ภายหลังได้รับพระราชทานสมณศักดิ์เป็น "พระครูพิพัฒน์นิโรธกิจ” รวมถึงพระองค์ท่านยังได้พระราชทานชื่อตำบลบางเหี้ย เป็นตำบลคลองด่านเพื่อความเป็นสิริมงคลด้วย

.

.

         ตั้งแต่นั้นมา เสือของหลวงพ่อปานจึงยิ่งเป็นที่เลื่องลือ เพราะพสกนิกรทั่วไปต่างพูดถึงเรื่องความสนพระทัยของพระเจ้าแผ่นดินที่มีต่อเขี้ยวเสือของหลวงพ่อปาน ยิ่งทำให้เขี้ยวเสือของหลวงพ่อปานเป็นที่ต้องการและเสาะแสวงหามากขึ้น ตั้งแต่ชนชั้นสูงในพระราชสำนักจนถึงชาวบ้านทั่วไปที่อยากจะมีไว้ครอบครอง ปัจจุบันจึงเป็นของอันล้ำค่าหาได้ยากยิ่ง เพราะท่านสร้างจากเขี้ยวเสือจริง และสร้างไว้น้อยมาก เมื่อใครได้ไปก็ไม่อยากให้ใครรู้ว่าตัวเองมี จึงไม่ค่อยปรากฏให้เห็นมากนัก

.

       ส่วนหนึ่งของพระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว เรื่อง "เสด็จประพาสมณฑลปราจิณ" ที่ทรงกล่าวพระปานและเสือเขี้ยวแกะของท่านไว้ว่า “พระครูปานมาหาด้วย พระครูปานรูปนี้นิยมกันในทางวิปัสสนา และธุดงควัตร มีพระสงฆ์วัดต่าง ๆ ไปธุดงค์ด้วยสองร้อยสามร้อย แรกลงไปประชุมที่วัดบางเหี้ย มีสัปบุรุษที่ศรัทธาเลื่อมใสช่วยกันเลี้ยง กินน้ำจืดที่มีไว้เกือบจะหมดแล้วก็ออกเดิน ทางที่เดินนั้น ลงไปบางปลาสร้อย แล้วจึงเวียนกลับขึ้นไปปราจิณ นครนายก ไปพระบาท แล้วเดินลงมาทางสระบุรี ถ้ามาตามทางรถไฟ แต่ไม่ขึ้นรถไฟ เว้นแต่พระที่เมื่อยล้าเจ็บไข้ ผ่านกรุงเทพฯ กลับลงไปบางเหี้ย ออกเดินทางอยู่ในแรมเดือนยี่ กลับไปวัดอยู่ในราวเดือนห้าเดือนหก ประพฤติเป็นอาจิณวัตรเช่นนี้มา ๔๐ ปีแล้ว
คุณวิเศษที่คนเลื่อมใสคือ ให้ลงตะกรุด ด้ายผูกข้อมือ รดน้ำมนต์ ที่นิยมกันมากคือ เขี้ยวเสือแกะเป็นรูปเสือ เล็กบ้าง ใหญ่บ้าง ฝีมือหยาบๆ ข่าวที่ร่ำลือกันว่า เสือนั้นเวลาจะปลุกเสก ต้องใช้หมู ปลุกเสกเป่าไปข้อไร เสือนั้นกระโดดลงไปในเนื้อหมูได้ ตัวพระครูเองเห็นจะได้ความลำบาก เหน็ดเหนื่อยในการที่ใคร ๆ กวนให้ลงโน่นลงนี่ เขาว่าบางทีก็หนีไปอยู่ในป่าช้า ที่พระบาทฯ (สระบุรี) ก็หนีไปอยู่บนเขาโพธิ์ลังกา คนก็ยังตามไปกวนไม่เป็นอันหลับอันนอน แต่บริวารเห็นจะได้ผลประโยชน์ในการทำอะไร ๆ ขาย เวลาแย่งชิงก็ขึ้นไปถึง ๓ บาท ว่า ๖ บาทก็มี ได้รูปเสือนั้นแล้วจึงไปให้พระครูปลุกเสก สังเกตดูอัธยาศัยเป็นคนแก่ใจดีมีกิริยาเรียบร้อย อายุ ๗๐ แล้วยังไม่แก่มาก รูปร่างล่ำสันใหญ่โต เป็นคนพูดน้อย มีคนมาช่วยพูด" 

.
             จะเห็นว่า ในพระราชนิพนธ์ “เสด็จประพาสเมืองปราจิณ” ได้เล่าถึง “พระปาน” อย่างละเอียด สิ่งสำคัญยิ่งก็คือ เครื่องรางเขี้ยวเสือที่ทำเป็นรูปเสือ ในขณะที่ท่านมีชีวิตอยู่ ราคาเช่าตัวละ ๑ บาทบ้าง ๓ บาทบ้าง ๖ บาทบ้าง ซึ่งเป็นราคาที่สูงมากในสมัยนั้น เพราะในสมัยนั้น กาแฟถ้วยละ ๑ สตางค์ ก๋วยเตี๋ยวชามละ ๓ สตางค์ ข้าวผัดจานละ ๕ สตางค์เท่านั้นเอง

.

            หลวงพ่อปานคร่ำเคร่งทางวิปัสสนามาก และธุดงค์อยู่เสมอ บุกดงพงป่าเพื่ออบรมสมาธิฝึกกรรมฐาน แสวงหาความรู้วิทยาคมจากสำนักอาจารย์ที่มีชื่อเสียง รู้ว่าอาจารย์ที่ไหนดี ท่านก็บุกไปจนถึง เพื่อขอศึกษาอาคมกับอาจารย์นั้น ด้วยความที่สนใจในวิชาไสยศาสตร์เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เมื่อมีความชำนาญแคล่วคล่องในเวทย์มนต์ ก็ทำให้เกิดความขลัง ความรู้ความสามารถก็ทวีเป็นเงาตามตัว มีเรื่องเล่าปาฏิหารย์ของท่านหลายเรื่องที่เดียวในระหว่างที่ท่านออกธุดงค์และในระหว่างพิธีปลุกเสกเสือของหลวงพ่อปาน

.

.

            หลวงพ่อปาน กับหลวงพ่อวัดกระบกขึ้นผึ้ง จังหวัดระยอง (ซึ่งได้พบกันในระหว่างธุดงค์) ได้ชวนกันไปเรียนวิทยาคมการปลุกเสกเสือ จากอาจารย์ที่มีชื่อเสียงท่านหนึ่งพร้อมกัน ในประวัติไม่ได้มีการระบุชื่อหรือสำนักของอาจารย์ท่านนั้น ขณะที่เรียนอยู่นั้น เมื่อถึงขั้นทดลองพิสูจน์ โดยเอาเสือใส่บาตร หรือในโหล ให้เอาไม้พาดไว้ ปลุกเสกจนเสือออกมาจากบาตร หรือจากโหลหายเข้าป่าไป ถ้าใครภาวนาเรียกเสือกลับมาได้ก็จะให้เรียนต่อไป ถ้าเรียกกลับมาไม่ได้ ก็ไม่ให้เรียน

.

.

           ปรากฎว่าหลวงพ่อปานปลุกเสกเสือออกจากบาตรเข้าป่าไปได้และเรียกกลับมาได้ ส่วนหลวงพ่อวัดกระบกขึ้นผึ้งปลุกเสกเสือเข้าป่าไปเช่นกัน แต่เรียกเท่าไหร่ก็ไม่กลับ ก็เป็นอันว่าหลวงพ่อปานได้เรียนต่อจนสำเร็จรูปเดียว ส่วนหลวงพ่อวัดกระบกขึ้นผึ้งก็ต้องพักจากการเรียนเสือ หันมาเรียนสร้างและปลุกเสกแพะจนสำเร็จ เมื่อได้วิทยาคมนี้ ต่อมาก็มาเป็นอาจารย์ของหลวงพ่ออ่ำ วัดหนองกระบอก จังหวัดระยอง หลวงพ่ออ่ำนี้มีชื่อเสียงมากในการสร้างแพะ จนได้สมญาว่า “หลวงพ่ออ่ำแพะดัง” และหลวงพ่อวัดกระบกขึ้นผึ้งนี้ ก็เป็นอาจารย์ของหลวงปู่ทิม วัดละหารไร่ จังหวัดระยอง ผู้โด่งดังในปัจจุบันด้วย

.

.

           นอกจากนี้หลวงพ่อปานยังเป็นหัวหน้าสายรุกขมูล และสอนกรรมฐานอันลือชื่อ (รุกขมูล หมายถึงโคนต้นไม้ เราเรียกพระที่ถือธุดงค์อยู่โคนไม้ว่า พระรุกขมูล) การออกธุดงควัตร ท่านจะเป็นอาจารย์ควบคุมพระเณรต่าง ๆ  ด้วยความที่หลวงพ่อปานมีอาคมเข้มขลัง มีสมาธิจิตเข้มแข็ง เวลาออกรุกขมูลพักปักกลดอยู่ในป่า ตอนกลางคืนเดือนหงาย ท่านมักจะลองใจศิษย์ เนรมิตกายให้เป็นงูใหญ่ เลื้อยผ่านหมู่ศิษย์ไปบ้าง ทำเป็นเสือโคร่งเดินผ่านกลดศิษย์ไปบ้าง เป็นที่เลื่องลือไปทั่ว

.

บทบันทึกการเดินทางของหลวงพ่อปาน มีท่านผู้รู้เมตตาเล่าไว้ว่า ครั้งหนึ่งตอนหลวงพ่อปานออกธุดงค์ เครื่องรางเขี้ยวเสือของท่านได้เคยไปปะทะเข้ากับงากำจัดของชาวบ้านจนเป็นเรื่องราวของ “พญาเสือปะทะพญาช้างสาร”

.

“พญาเสือปะทะพญาช้างสาร”

.

          มีเรื่องเล่าว่าระหว่างที่หลวงพ่อปานท่านธุดงค์เข้าไปในป่าลึกของจังหวัดราชบุรี มีบางช่วงที่ล่วงเข้าไปถึงเขตป่าของชนเผ่าชาวกะเหรี่ยง ช่วงหนึ่งขณะที่หลวงพ่อยังคงเดินอยู่นั้น ท่านก็เริ่มสังเกตุถึงสิ่งผิดปกติที่เกิดขึ้นในย่ามของท่านที่จู่ ๆ ก็มีเสียงตะกุกตะกักดังขึ้น จนทำให้หลวงพ่อต้องหยุดเดิน สังเกตอาการสักพักสิ่งนั้นก็นิ่งไป แต่พอเดินไปได้อีกซักแป๊บ ก็เอาอีกแล้วกุกกัก กุกกัก เหมือนมีตัวอะไรซ่อนอยู่ในย่ามของท่านหรือเปล่า เป็นอย่างนี้อยู่หลายครั้ง จึงได้เปิดย่ามออกมาดู ก็พบแต่เครื่องอัฐบริขาร และอีกหนึ่งสิ่งที่ท่านพกติดตัวมาด้วยนั่นก็คือเขี้ยวเสือของท่านนั่นเอง เมื่อเห็นเช่นนั้นจึงคิดว่าเสียงนั้นน่าจะมาจากเขี้ยวเสือของท่านเป็นแน่ ท่านจึงพูดติดตลกลงไปในย่ามว่า “ไอ้เสือ มีอะไรวะ อยู่นิ่ง ๆ หน่อยสิ ให้ข้าเดินก่อน” เหมือนเจ้าเสือน้อยของหลวงพ่อจะพูดรู้เรื่องมันสงบนิ่งไปได้สักระยะ แต่พอท่านเดินลึกเข้าไปในป่าเรื่อย ๆ ในย่ามก็เริ่มขยุกขยิกอีกแล้ว บางทีก็สั่นแรงมาก “ เอ..หรือมันจะเจออะไรบางอย่างเข้า” หลวงพ่อปานชักไม่พอใจจึงเปิดย่ามอีกครั้งแล้วดุว่า “ไอ้เสือ ถ้าเอ็งยังไม่หยุดนิ่งเดี๋ยวข้าทิ้งเอาไว้ที่นี่นะโว้ย” คราวนี้ได้ผล เจ้าเสือยอมเชื่อฟังสงบแต่โดยดี ก็ทำให้หลวงพ่อปานเดินไปได้จนถึงจุดหมายที่พอเหมาะกับการปักกลดนั่งเจริญสติกรรมฐานอยู่ตรงนั้น  ตั้งแต่บ่ายคล้อยไปยังช่วงค่ำ

.

      และแล้วในคืนนั้น ในขณะที่หลวงพ่อปาน กำลังนั่งกำหนดจิตเจริญกรรมฐาน ท่านก็เริ่มรู้สึกว่าในย่ามของท่านมันเริ่มขยุกขยิกอีกแล้ว ท่านคิดว่าคงเป็นเพราะไอ้เสืออยากจะออกมาเที่ยวเล่นข้างนอกกระมัง เบื่อจะรบรากับมัน ท่านจึงทำเฉยแล้วนั่งกรรมฐานต่อไป แต่นั่งไปได้ไม่นานก็เริ่มรู้สึกว่า รอบนี้ย่ามของท่านเริ่มสั่นแรงขึ้น ๆ เรื่อยๆ แล้วได้ยินเสียงขู่ฟ่อออกมาจากในย่าม เสียงขู่คำรามนั้น ติดต่อกันชัดขึ้นเรื่อย ๆ จนผิดสังเกต “ไอ้เสือมีอะไร” ยังไม่ทันที่ท่านจะได้รับคำตอบ หลวงพ่อปานก็รู้สึกได้ ถึงแรงสั่นสะเทือนจากระยะไกล มันเป็นเสียงฝีเท้าของสัตว์ขนาดใหญ่ ที่กำลังเยื้องย่างเข้ามา พร้อมกับเสียงแผดคำรามที่ดังก้องป่า เมื่อเงี่ยหูฟังชัด ๆ จึงจับเสียงได้ว่านี่คือเสียงของช้างแน่นอน และแล้วเสียงนี้ก็ดังขึ้นเรื่อย ๆ จนมาอยู่รอบ ๆ กลดของท่าน แต่ปรากฏว่ารอบ ๆ กลดไม่มีอะไรเลย มีแต่เสียงขู่คำรามที่ยังคงวนเวียนอยู่รอบ ๆ พร้อม ๆ กับเสียงขู่ในย่ามที่ดังไม่ต่างกันเลย

.

      เห็นดังนั้น หลวงพ่อปานจึงกำหนดจิตพลันให้บังเกิดนิมิต เห็นเหตุการณ์นอกกลด เงาทะมึนขนาดมหึมาที่เดินเยื้องย่างมานั่นคือพญาช้างสาร ที่กำลังยืนจังก้าจ้องมองส่งสายตาดุร้ายเข้ามา ส่วนอีกฝั่งคือพญาเสือโคร่งตัวใหญ่ซึ่งก็คือเสือของหลวงพ่อปานนั่นเอง สองฝ่ายต่างหันหน้าจ้องมองกันยังไม่ลดละ พร้อมจู่โจม และแล้วพญาช้างสารก็พุ่งเข้าใส่ เอางาขนาดยาวตรงรี่เข้ามาหมายปลิดชีพ ฝ่ายพญาเสือก็เช่นกัน มันสู้กันชนิดที่เรียกว่าไม่มีใครยอมใคร สู้กันอยู่นานอย่างเอาเป็นเอาตาย จนสุดท้ายพญาช้างเหมือนจะสู้แรงเสือของท่านไม่ไหว หลวงพ่อปานจึงตะโกนสั่งมันว่า “ไอ้เสือหยุด พอได้แล้ว” เจ้าพญาเสือโคร่งก็หยุดในทันที แล้ววิ่งหดหายเข้าไปในย่ามของหลวงพ่อ หลังจากเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นหลวงพ่อปานท่านจึงลองลุกออกจากกลดไปตรวจดูรอบ ๆ ท่านจึงได้พบกับ สิ่งของลึกลับอย่างหนึ่งตกอยู่ นั่นก็คืองากำจัด นั่นเอง ท่านจึงหยิบมันขึ้นมาแล้วเก็บเอาไว้ในที่ปลอดภัย

.

       จนกระทั่งรุ่งเช้า เมื่อหลวงพ่อเตรียมเก็บเครื่องอัฐบริขารเพื่อออกเดินทางต่อ ก็พบกับชายชาวป่ามาเดินด้อม ๆ มอง ๆ รอบๆ บริเวณที่ท่านปักกลด เมื่อเห็นหลวงพ่อ เขาจึงยกมือไหว้ ยังไม่ทันได้พูดอะไรหลวงพ่อจึงถามขึ้นว่า “หาของอยู่หรือโยม ฉันเก็บเอาไว้ให้แล้ว เอ้า!เอาคืนไป” และท่านก็ได้เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้ชายผู้นั้นฟัง ท่านหยิบงากำจัดที่เก็บไว้ส่งคืนให้ ชายหนุ่มเมื่อรู้เรื่องราวจึงได้กราบขอโทษหลวงพ่อปานเป็นการใหญ่ หลวงพ่อปานจึงบอกว่า “ไม่เป็นไรหรอก มันมาเหยียบถิ่นกันก็เลยออกมาฟัดกันเฉย ๆ” เมื่อ ไต่ถาม จึงได้ความว่า ชายผู้นี้เป็นผู้หาของป่าเพื่อยังชีพอยู่บริเวณนั้น จึงมีของดีติดตัวนั่นคืองากำจัด ของชนิดนี้ถือว่าแรงเอาเรื่อง เพราะมันเป็นเศษของเขี้ยวงาและต้องเป็นช้างตกมันด้วย ช้างตกมันจะมีอารมณ์ดุร้ายเขี้ยวงาของมันต้องหักคากับต้นไม้เองโดยธรรมชาติ สิ่งนี้ได้มาจากพระอาจารย์ธุดงค์นานมาแล้ว ปกติพกออกป่าไม่เคยมีเรื่อง แต่เมื่อวานนี้กลับมีอาการประหลาดเกิดขึ้นคืองาที่เหน็บไว้ เหมือนตื่นสั่นอยู่ตลอดเวลา จนแกยังเอะใจ  พอเข้านอนตอนกลางคืนตื่นตอนเช้าก็หายไปเสียแล้ว จึงตามหามาเรื่อย ๆ จนมาเจอหลวงพ่อนี่แหละ เรื่องนี้จึงพูดได้ว่ายอดของขลัง 2 สิ่งมาอยู่ใกล้กันทั้งช้างทั้งเสือก็เลยมีทักทายกันพอหอมปากหอมคอแบบนี้นี่เอง

.

.

           หลวงพ่อปานนั้นได้ศึกษาวิทยาคมในการสร้างเสือมาโดยสมบูรณ์แบบ ท่านก็เริ่มสร้างแจกจ่ายให้กับประชาชนแถวย่านบางเหี้ยก่อน ที่วัดจึงต้องต้อนรับประชาชน ที่พากันหลั่งไหลเข้าสู่วัดบางเหี้ยเพื่อรับแจกเสือ ตอนแรกคนแกะเสือก็มีเพียงคนเดียว ต่อมาต้องเพิ่มคนแกะเรื่อย ๆ จนถึง ๔ คน และมากกว่านั้น แต่ที่มีฝีมือนั้นมีอยู่ ๔ คน ใครต่อใครก็พากันกล่าวขวัญถึง “เสือหลวงพ่อปาน” แม้แต่เด็กเล็ก ๆ ก็ยังรู้จัก ในสมัยนั้นยังไม่มีใครทำเลียนแบบ เวลาหลวงพ่อปานท่านออกรุกขมูล พระเณรก็จะนำเอาเสือที่ปลุกเสกแล้วติดไปแจกประชาชนด้วย   ปรากฏว่าเสือของท่านมีประสบการณ์ในทางอำนาจ และคงกระพันยอดเยี่ยม หรือจะใช้ในทางเมตตามหานิยม ค้าขายของก็ได้ผล พ่อค้าแม่ค้ามักจะไปขอเสือหลวงพ่อกันวันละมาก ๆ ชื่อเสียงเกียรติคุณของท่านจึงแพร่หลายโดยรวดเร็ว ยิ่งมีผู้รู้เห็นพิธีปลุกเสก เสือวิ่งในบาตรเสียงดังเกรียวกราว ก็ยิ่งทำให้ประชาชนแห่แหนกันมารับแจกเสือกันไม่ขาดระยะ

.

           อย่างอาแป๊ะคนหนึ่งชื่อเฉย ซึ่งมีความคุ้นเคยกับหลวงพ่อปานไปค้างที่วัดเป็นประจำ วันหนึ่งแกก็ไปที่วัดเหมือนเคย แต่เอาหมูดิบ ๆ ติดไปด้วย เวลาดึกสงัด เวลาหลวงพ่อปลุกเสือ แป๊ะแกก็เอาหมูแหย่ลงไปในบาตร ปรากฏว่าเสือติดหมูขึ้นมาเป็นระนาว ด้วยความที่ยังไม่แน่ใจ คิดว่าแกจิ้มแรงจนเสือติดหมูออกมารึเปล่า แกเลยทดลองใหม่เอาแบบชัวร์  ๆ คราวนี้พอหลวงพ่อปลุกเสกจนเสือวิ่งในบาตร แกก็เอาหมูผูกกับไม้ แล้วชูหมูไว้เหนือบาตร ปรากฏว่าเสือที่อยู่ในบาตรกระโดดกัดหมูเหนือขอบปากบาตร อาแป๊ะเฉยซึ่งเห็นกับตาตนเองก็เอาเรื่องนี้ไปเล่า จนข่าวเสือกระโดดกัดหมู เสือวิ่งในบาตร เสือกระโดดได้ แพร่สะพัดไปอย่างรวดเร็ว ก็ยิ่งทำให้ชื่อเสียงของหลวงพ่อปานขจรขจายไปพร้อม ๆ กับความต้องการเขี้ยวเสือหลวงพ่อปานที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ

.

.

          ‘เขี้ยวเสือของหลวงพ่อปาน’ นั้น ท่านแกะจากเขี้ยวเสือโคร่ง แล้วลงเหล็กจารด้วยตัวเองปลุกเสกโดยใส่ ‘พระคาถาหัวใจเสือโคร่ง’ มีช่างที่แกะเสือแล้วเป็นศิษย์ท่านด้วยกัน 5 คน แต่ละคนจะแกะไม่เหมือนกันเสียทีเดียว และมีขนาดไม่ใหญ่มากนัก นั่งปากเม้มหุบสนิท ตากลม ขาหน้าทั้งสองใหญ่ เล็บจิกลงบนพื้น ถ้าเป็นต่างจังหวัดก็จะมีช่างแกะคอยไว้ เวลาหลวงพ่อปานไปธุดงค์ก็จะให้ปลุกเสก

.

           ลักษณะที่บอกเอกลักษณ์ในปัจจุบันก็คือ เสือหน้าแมว หูหนู ตาลูกเต๋า ยันต์กอหญ้า ซึ่งมีทั้ง เสือหุบปาก และเสืออ้าปาก เขี้ยวต้องกลวง มีทั้งแบบซีกและเต็มเขี้ยว เขี้ยวหนึ่งอาจแบ่งทำได้ถึง 5 ตัว ตัวเล็ก ๆ เรียก “เสือสาริกา” เป็นปลายเขี้ยว ส่วนใหญ่พบว่าเป็นซีก คนโบราณนิยมเลี้ยงไว้ในตลับสีผึ้งทาปาก ประการสำคัญ ผู้รู้ให้ดูรอยจารใต้ฐาน ท่านมักจะจารเองเป็น "นะขมวด" ที่เรียกกันว่า ‘ยันต์กอหญ้า’ และตัว ‘ฤ ฤา’

.

.

         สำหรับ‘วิธีจาร’ ของหลวงพ่อปาน ท่านจะจารตัว “อุ” มีทั้งหางตั้งขึ้นและลง ที่ขาหน้าค่อนไปทางด้านบน และลงอักขระคล้ายเลข “๓” หรือเลข “๗”ไทย  ขยัก ๆ หางลากยาวหน่อย ตรงสีข้างส่วนใต้ฐานท่านจะจาร ‘ยันต์กอหญ้า’ ถ้าเสือตัวใหญ่หน่อยท่านจะลงยันต์กอหญ้า 2 ตัว ตรงข้ามกัน และลงตัว ฤ ฤา พร้อมตัวอุณาโลม บางตัวมีรอยขีด 2 เส้นขนานกันเส้นลึกและคมชัด นอกจากนี้ ให้ดูที่ความเก่าของเขี้ยวเสือ คือ ต้องแห้งเป็นธรรมชาติ วรรณะเหลืองใส มีรอยหดเหี่ยว โบราณเรียก ‘เสือขึ้นขน’ จะเห็นเป็นเสี้ยนเล็ก ๆ อาจมีรอยแตกอ้า หากผ่านการใช้สียิ่งเข้ม ส่วนของปลอมอาจจะเอาเขี้ยวหมี เขี้ยวหมูป่า มาเคี่ยวด้วยน้ำมันงา แต่ถ้าดูเป็นจะเห็นว่าอมน้ำมัน ของจริงจะแห้ง ใส เหลือง ไม่อมน้ำมัน ผิวเป็นมันวาวไม่ด้าน บางพวกคั่วน้ำมันงาเสร็จจะมาต้มในน้ำร้อนไล่น้ำมันแต่ผิวจะด้านต่างจากของแท้ ตอนหลังหาเขี้ยวสัตว์ยาก ก็จะเอากระดูกสัตว์มาทำ หรือเป็นเรซินเอาไปแช่ด่างทับทิม หรือทิงเจอร์ฯ ก็มี สีของเขี้ยวจะไม่เป็นสีเดียวกัน จะมีอ่อนแก่ และรูเขี้ยวเสือจะเป็นวงรีหรือกลมค่อนไปทางรี ของปลอมจะใช้สว่านเจาะให้เป็นรู เรียกว่ามีรายละเอียดเยอะมากจริง ๆ เพื่อให้แน่ใจว่าเป็นเขี้ยวเสือหลวงพ่อปานของแท้ซึ่งไม่ได้มีจำนวนมากจึงทำให้ราคาแพงระยับพุ่งไปหลักหลายล้านเลยทีเดียว

.

.

         ชีวประวัติของหลวงพ่อปานนั้น มากมายด้วยเรื่องราวปาฎิหารย์  หลวงพ่อปาน ท่านเป็นผู้มีความเมตตาธรรมสูง และมีวาจาสิทธิ์ จนเป็นที่ยำเกรงแก่คนทั่วไป บรรดาลูกศิษย์ของท่านจะพยายามปฏิบัติตนอยู่ในคุณงามความดี เพราะกลัวหลวงพ่อว่าตนไม่ดี แล้วจะไม่ดีตามวาจาสิทธิ์ของท่าน ประกอบกับท่านมีเจโตปริยญาณ แปลว่า กำหนดรู้ใจผู้อื่นได้ และอนาคตังสญาณ หรือญาณที่ล่วงรู้อนาคตได้.

.

           เช่นครั้งหนึ่งท่านเตรียมจะออกเดินธุดงค์ พร้อมกับพระภิกษุสามเณรจำนวนมากจากวัดต่าง ๆ พระทั้งหลายจะต้องเข้ามาหาหลวงพ่อเพื่อรายงานตัว ถ้าท่านไม่ให้ไปก็ไปไม่ได้ ในครั้งนั้นมีพระอยู่องค์หนึ่ง ชื่อพระผิว หลวงพ่อได้เรียกเข้ามาหา และบอกว่า

.
“คุณเก็บบาตร เก็บกลด กลับวัดไปเถอะ”
พระผิวเสียใจเป็นอย่างยิ่งถึงกับร้องไห้ หลวงพ่อปานจึงกล่าวกับพระผิวว่า
“อย่าเสียใจไปเลยคุณ กลับไปวัดเถอะ เดินทางไปกับหลวงพ่อมันลำบากมาก องค์อื่นท่านแข็งแรง หลวงพ่อกลัวคุณจะลำบากจึงให้กลับไปก่อน”

.

         พระผิวจึงต้องจำใจกลับ แต่หลังจากพระผิวกลับมาถึงวัดได้แค่ ๒ วันเท่านั้นท่านก็เป็นไข้ทรพิษ และมรณภาพลงในที่สุด และเป็นเรื่องที่เล่าต่อ ๆ กันว่า สำหรับการเดินธุดงค์นั้น ท่านมักจะให้ศิษย์ออกเดินทางล่วงหน้าไปก่อนทุกคราว แต่พอถึงจุดนัดหมาย หลวงพ่อจะไปคอยอยู่ข้างหน้าก่อนเสมอ

.
           หลวงพ่อปานท่านเป็นพระที่เคร่งครัดเอาจริงเอาจัง มีจิตใจกล้าหาญ ผิดว่าผิด ถูกว่าถูก ไม่มีการเอนเอียงไปทางใดเลย การทำกรรมฐาน ท่านให้นั่งพิจารณาธาตุ เพ่งสิ่งต่าง ๆ เช่น ไฟเทียน น้ำในบาตร ปฐวีธาตุ จนพลังใจแก่กล้ามั่นคง และฝึกสติโดยการให้เดินจงกรม เมื่อฝึกจิตจนได้ที่แล้ว ท่านจึงจะสอนวิชาเคล็ดลับต่าง ๆ ให้ มีทั้งอยู่ยงคงกระพัน เมตตามหานิยม และวิชาไสยศาสตร์ต่าง ๆ ที่เรียนนี้ก็เพื่อรู้ เรียนไว้เพื่อแก้ และเพื่อป้องกันตัว เวลาออกธุดงค์ ซึ่งเป็นสิ่งที่สำคัญมากในสมัยนั้น

.

.

         ในการไปเดินธุดงค์คราวหนึ่ง ท่านไปได้หินเขียววิเศษ เป็นวัตถุสีเขียว แวววาวมาก โตขนาดเมล็ดถั่วดำ และข้างๆ หินนี้ มีเต่าหินที่สลักด้วยหินทรายสีออกน้ำตาลแดงเล็กน้อย หลวงพ่อปานท่านนิมิตเห็นสิ่งนี้ก่อนท่านจะออกธุดงค์  ของวิเศษนั้น หลวงพ่อปานไม่เคยเปิดเผยกับใคร ท่านนำไปไว้ยังศาลที่ปลูกไว้ภายในบริเวณวัด ที่ศาลนี้มีพระพุทธรูปศิลาศักดิ์สิทธิ์อยู่ด้วย ใครไปมาผ่านศาลก็จะกราบไหว้พระพุทธรูป และจะเห็นเต่าศิลาตัวนั้น แต่บางคราวเต่านั้นก็หายไป และก็น่าแปลกที่หลวงพ่อปานก็จะไม่อยู่ด้วยทุกครั้ง ทุกคนเข้าใจว่าท่านไปธุดงค์ในป่า แต่ทำไมจะต้องนำเต่าหินนั้นไปด้วยเพราะทั้งหนัก และต้องลำบากดูแลรักษา

.

            เรื่องนี้ใคร ๆ ไม่สนใจ แต่มีสามเณรน้อยรูปหนึ่งสนใจ และคอยแอบดูอยู่ว่าเต่าหายไปไหน ใครพามันไป ทั้ง ๆ ที่หนักมาก สามเณรน้อยมีความพยายามมาก ท่านคอยซ่อนตัวแอบดูเต่าหินนั้น ซึ่งบัดนี้มีดวงตาเป็นหินสีเขียว โดยหลวงพ่อปานท่านลองใส่เข้าไปตรงดวงตาเต่าก็เข้ากันได้พอดี อย่างไรก็ตามความพยายามของสามเณรนั้น หลวงพ่อท่านก็ทราบโดยตลอด

.

            วันหนึ่งซึ่งเป็นวันข้างแรมเดือนดับ สามเณรก็ยังมาคอยซุ่มดูอยู่เช่นเคย ทันใดนั้น ! เณรน้อยก็ตกตะลึงตัวชาอยู่กับที่ เพราะเต่าหินกำลังเคลื่อนไหวคลานออกจากศาล และลอยไปในอากาศ เรียกว่าเต่าหินเหาะก็ไม่ผิด สามเณรพยายามข่มตาไม่ยอมหลับยอมนอน ทนไว้เพื่อจะได้ดูตอนเต่าหินกลับมา เวลาล่วงเลยไปจนถึงประมาณตี ๔ เณรน้อยก็ต้องอัศจรรย์ใจอีกครั้ง เพราะเต่าหินนั้นได้เหาะกลับมา และคลานกลับไปอยู่ที่เดิม สามเณรนั้นเดินไปสำรวจเต่าหินดู ก็ไม่มีอะไรผิดปกติ เป็นหินที่เขาสลักมาจากหินทราย ถ้าไม่ใช่ของกายสิทธิ์จะคลานแล้วลอยไปในอากาศได้อย่างไร ในระหว่างนั้นหลวงพ่อปานท่านก็คอยดูความมานะ อดทน ตลอดจนปัญญาไหวพริบของสามเณรน้อยลูกศิษย์ท่านอยู่เงียบ ๆ ไปด้วย จากการสังเกตเฝ้าดู เณรน้อยพบว่าเต่าหินนี้จะเหาะไป และกลับตอนตี ๔ ทุก ๆ วันแรม ๑๕ ค่ำ

.

           ในที่สุด. เณรน้อยก็ตัดสินใจครองผ้าอย่างทะมัดทะแมง เตรียมตัวจะไปผจญภัยกับเต่าหิน เมื่อถึงเวลา เต่าหินก็ค่อย ๆ คลานลงมาจากศาล สามเณรก็ปราดออกจากที่ซ่อน กระโดดเกาะเต่าหินนั้นไว้ เมื่อเต่าหินค่อย ๆ ลอยขึ้น สามเณรก็กอดไว้แน่นด้วยใจระทึกเพราะเกรงจะตกลงไป ในที่สุดก็มาถึงเกาะแห่งหนึ่ง ไม่รู้ว่าเป็นสถานที่แห่งใด มองไปรอบ ๆ ตัวพบกับแสงสว่างเย็นตาน่ารื่นรมย์ เต่าหินค่อย ๆ ลอยต่ำลง เมื่อถึงพื้นดิน ก็ตรงไปยังป่าไผ่ กินหน่อไผ่อย่างไม่รู้จักอิ่ม สามเณรก็ไม่กล้าลงจากหลังเต่า เพราะเกรงถูกทิ้งไว้ ได้แต่รั้งหักหน่อไม้มาได้หน่อหนึ่ง เพื่อเป็นสักขีพยานว่า ไม่ได้ฝันไป ได้มาอยู่บนเกาะนี้จริง ๆ

.

         เต่าหินนั้นกินอยู่พักหนึ่ง ก็เหาะกลับ แต่ขณะที่เดินทางนั้น สามเณรไม่สามารถกำหนดจดจำทิศทางได้เลย เมื่อกลับมาที่วัด เต่าหินก็กลับไปประจำที่ ส่วนเณรน้อยก็ถือหน่อไม้เข้ากุฏิไป หลวงพ่อปานท่านพิจารณาแล้ว เห็นว่าเรื่องเต่าหินวิเศษนี้จะไม่เป็นความลับอีกต่อไป ท่านจึงได้นำดวงตาอันเป็นหินสีเขียวสดใสนั้นออกเสีย เพื่อเต่าศิลาจะได้ไม่สามารถเหาะไปเที่ยวได้อีก ปัจจุบันเต่าหินตัวนี้ ยังปรากฏอยู่ที่วัดแห่งหนึ่งในจังหวัดใกล้เคียง เรื่องเต่าหินเหาะได้นี้ ท่านพระครูโกศล ปาสาธิโก ศิษย์ของหลวงพ่อปาน ซึ่งเป็นผู้ทรงอภิญญาเช่นเดียวกัน เป็นผู้เล่าให้ฟังและมีผู้บันทึกเรื่องราวอันนน่าอัศจรรย์นี้เอาไว้

.

.

        เนื่องจาก หลวงพ่อปานฯ เป็นผู้ที่ชอบเรียนรู้อยู่เสมอ ท่านจึงชอบธุดงค์ไปในที่ต่าง ๆ บางครั้งท่านก็ไปรูปเดียว คราวหนึ่งท่านเดินธุดงค์ไปทางจังหวัดปราจีนบุรี ไปถึงวัดโพธิ์ศรี เมื่อไปถึงวัด ท่านเจ้าอาวาสกำลังขึงกลองเพลอยู่ ท่านเห็นดังนั้นก็ลงมือช่วยเหลือทันที พอเสร็จเรียบร้อย สมภารท่านก็นิมนต์หลวงพ่อปานขึ้นไปคุยกันบนกุฏิ ขณะที่คุยกันอยู่มือของท่านสมภารก็ปั้นลูกดินกลมๆ อยู่ในมือ สักครู่หนึ่งท่านสมภารก็โยนลูกดินนั้นขึ้นไปบนอากาศ กลายเป็นม้าตัวหนึ่ง กับตุ๊กตาอีกตัวหนึ่ง ไล่จับเหยี่ยวอยู่บนท้องฟ้า

.
         หลวงพ่อปานเห็น ดังนั้นท่านก็หัวเราะชอบใจ แต่ไม่ได้พูดอะไร เมื่อท่านลงจากกุฏิของท่านสมภารแล้ว ท่านได้พูดกับพระในวัดนั้นว่า “โดนลองดีเข้าให้แล้ว” พอพูดจบท่านก็หยิบผ้าสังฆาฏิที่พาดบนบ่า นำมาม้วนแล้วโยนขึ้นไปในอากาศ ปรากฏว่าผ้านั้นได้กลับกลายเป็นกระต่ายหลายตัววิ่งอยู่ในลานวัด ใครจะจับก็จับไม่ได้ เป็นที่อัศจรรย์แก่ผู้พบเห็น หลังจากนั้นเวลาหลวงพ่อปานท่านจะออกธุดงค์ ท่านมักจะมุ่งหน้าไปทาง อำเภอศรีมหาโพธิ์ จังหวัดปราจีนบุรีเสมอ เพราะในย่านนั้นเต็มไปด้วยพระอาจารย์ผู้มีวิชาอาคม ท่านปรารถนาจะเรียนในสิ่งที่ท่านยังไม่รู้ให้เพิ่มพูนยิ่งขึ้น

.

        ท่านพระ ครูโกศล ปาสาธิโก ท่านเล่าให้ฟังว่า “หลวงพ่อปาน วัดคลองด่าน ท่านเก่งเรื่องจิต ท่านแสดงฤทธิ์ได้มากมาย ท่านได้เคยเล่าถึงสรรพคุณของเต่าวิเศษที่พาท่านไปในเมืองลับแล ซึ่งเป็นภพซ้อนภพกันอยู่นี่ ได้ไปพบกับสิ่งอัศจรรย์หลายอย่าง พอเป็นคติเตือนใจ ครั้นเมื่อกลับมาจากการท่องเที่ยวครั้งนั้น หลวงพ่อปานได้เคร่งครัดการปฏิบัติกรรมฐานของท่านอย่างหนัก โดยไม่ปล่อยกาลเวลาให้ผ่านพ้นไป ท่านตระหนักดีว่า ชีวิตของท่านนั้นสั้นนัก ควรจะเร่งรีบภาวนา ทำจิตให้มีกำลัง มีสมาธิ และมีปัญญาติดตัวไว้ อุบายธรรมของท่าน ก็คือการพิจารณา สภาวธรรมความจริงแห่งวัฏฏะ เพราะสรรพสิ่งในโลกนี้มีการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา ความทุกข์ความวุ่นวาย เกิดเพราะจิตเข้าไปยึดมั่น จิตปรุงแต่งอยู่ตลอดเวลา การระงับดับเหตุทั้งปวง ย่อมต้องระงับดับที่ใจ เพราะใจเป็นใหญ่ใจเป็นประธาน ท่านมีความมุ่งมั่นในการปฏิบัติ เพื่อพระนิพพานเป็นที่หมาย เพื่อให้พ้นจากวัฏฏะอันหมุนวนไม่รู้จักจบ”
.

      ก่อนที่หลวงพ่อปานจะมรณภาพนั้น ประชาชนที่มีความเคารพบูชาหลวงพ่อ ได้พร้อมใจกันหล่อรูปท่านขึ้นมาองค์หนึ่ง ขนาดเท่าองค์จริง เพื่อไว้เป็นที่เคารพบูชา เพราะหลวงพ่อไม่ค่อยได้อยู่วัด ท่านมักจะเดินธุดงค์ไปในที่ต่าง ๆ เป็นประจำ จะได้กราบรูปหล่อแทนตัวท่าน แต่เมื่อหล่อรูปแล้วท่านก็ไม่ค่อยจะเข้าวัด ท่านมักจะปลีกตัวไปจำวัดที่พระปฐมเป็นประจำ การที่ท่านไม่อยากเข้าวัดของท่านนั้น อาจเป็นเพราะท่านรู้ล่วงหน้าว่าถึงคราวจะหมดอายุขัยแล้ว ท่านจึงต้องการความสงบในการพิจารณาธรรม แต่ท่านก็ไม่กล้าพูดกับใคร ๆ เมื่อญาติโยมอ้อนวอนมาก ๆ เข้า ท่านก็บ่ายเบี่ยงไปว่า “เข้าไปไม่ได้ อ้ายดำมันอยู่ ขืนเข้าไปอ้ายดำมันจะเอาตาย” คำว่า “อ้ายดำ” หมายถึงรูปหล่อของท่านนั่นเอง ปัจจุบันนี้รูปหล่อของท่านก็ยังประดิษฐานอยู่ที่วัดมงคลโคธาวาส ภายในกุฏิของหลวงพ่อซึ่งได้จัดสร้างขึ้นใหม่ และปรากฏความศักดิ์สิทธิ์มากมาย น้ำมนต์ที่หน้ารูปหล่อของท่านก็มีคนนำไปดื่ม และทองคำเปลวที่รูปหล่อก็มีคนนำไปปิดที่หน้าผาก เพื่อรักษาโรคได้ผลมาแล้วมากมาย

.

.

            หลวงพ่อปาน เป็นพระภิกษุที่ปฏิบัติธรรมวินัยเคร่งครัด กิจของสงฆ์หลวงพ่อที่ปฏิบัติเป็นประจำทุกวัน อีกประการหนึ่งคือนำ พระสงฆ์ออกบิณฑบาตทุก ๆ เช้า รวมถึงการนำพระสงฆ์สวดมนต์เช้าเย็นที่หอสวดมนต์เป็นประจำทุกวัน และสวดมนต์เป็นคัมภีร์หรือผูกเป็นเล่มเป็นวัน ๆ ไป กระทั่งสวดปาฏิโมกข์ ด้วยเหตุนี้ในสมัยนั้น พระลูกวัดของท่านจึงสวดมนต์เก่งมาก 
          ด้านสาธารณประโยชน์ หลวงพ่อเป็นผู้นำในการสร้างถนนจากคลองด่านไปบางเพรียง ถนนจากวัดมงคลโคธาวาสไปวัดสว่างอารมณ์ ถนนจากวัดมงคลโคธาวาสจรดคลองนางหงษ์ ถนนแต่ละสายปัจจุบันได้พัฒนาเป็นถนนถาวรและใช้สัญจร ไปมาจนถึงทุกวันนี้ 

.

            ด้วยคุณงามความดี มีจริยาวัตรอย่างเหมาะสม และคุณธรรมอันสูงส่งของหลวงพ่อที่ได้ประกอบขึ้นไว้ จึงทำให้ทุกวันนี้ยังคงมีศิษย์ยานุศิษย์พากันมากราบไหว้บูชาและรำลึกถึงหลวงพ่อปานอย่างไม่เสื่อมคลาย

.

พระคาถาบูชาเสือหลวงพ่อปาน วัดบางเหี้ย พระครูพิพัฒน์นิโรธกิจ(ปาน)

ตั้งนะโม 3 จบ นึกถึงหลวงพ่อ......แล้วท่อง 3 ครั้งก่อนเดินทาง

พุทธะเสฏโฐ มะหานาถัง

วัณณะโก สิงหะนาทะกัง

พุทธะสิระสา เตเชนะ

มาระเสนา ปะราชัยยัง

ชัยยะ ชัยยะ ภะวันตุ เมฯ

 

ขอบคุณภาพและข้อมูลที่มา
อ้างอิง www.horoguide.com
อ้างอิง siamrath.co.th
อ้างอิง เพจพุทธคุณแดนสยาม
อ้างอิง เวปพระรัตนตัรย กระดานสนทนาธรรม

 

.

หลวงพ่อเงินเป็นพระสหธรรมิกกับหลวงปู่ศุข เกสโร แห่งวัดปากคลองมะขามเฒ่า จ.ชัยนาท ซึ่งก่อนหน้านั้น หลวงปู่ศุขได้ศึกษาพระธรรมวินัยและเรียนวิปัสสนากรรมฐาน ตลอดจนเวทมนตร์คาถาต่าง ๆ ที่วัดโพธิ์ทองล่าง นนทบุรี ต่อมาท่านได้กราบลาพระอุปัชฌาย์มาจำพรรษาอยู่ที่วัดสามง่าม ปทุมวัน เพื่อศึกษาพระปริยัติธรรมเพิ่มเติม ต่อมาจึงได้ย้ายมาจำพรรษาอยู่ที่วัดชนะสงคราม ณ ที่นี่ท่านได้พบกับหลวงพ่อเงิน ได้ศึกษาวิชาต่าง ๆ ร่วมกัน ท่านทั้งสองจึงมีความสนิทสนมกันเป็นพิเศษ ต่อมาหลวงปู่ศุขก็ได้ฝากกรมหลวงชุมพรเขตอุดมศักดิ์ มาเป็นลูกศิษย์หลวงพ่อเงินด้วย

.

.

     เมื่อเอ่ยชื่อถึง หลวงพ่อเงินวัดบางคลาน ไม่มีใครในจังหวัดพิจิตรที่ไม่รู้จักท่านเพราะหลวงพ่อเงินเป็นเกจิอาจารย์ที่ทรงความศักดิ์สิทธิ์ และเป็นที่เคารพบูชาของประชาชนทั่ว ๆ ไป ถึงแม้ท่านจะมรณภาพไปแล้วเป็นร้อยปีก็ตาม
     ชื่อเดิมของหลวงพ่อเงินชื่อ “เงิน” ในสมัยนั้นยังไม่มีนามสกุล วันเดือนปีเกิดของท่านไม่มีหลักฐานยืนยันแน่ชัด แต่จากข้อมูลเทียบกับปีที่ท่านได้อุปสมบทน่าเชื่อได้ว่าท่านน่าจะเกิดในปี พ.ศ. ๒๓๕๑ ตรงกับรัชสมัยของพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช ร.๑ และมรณภาพเมื่อปี พ.ศ.๒๔๖๒ สิริรวมอายุได้ ๑๑๑ ปี

บิดาของหลวงพ่อเงินชื่อ “อู๋” ซึ่งเป็นชาวบ้านบางคลาน มารดาชื่อ “ฟัก” เป็นชาวบ้านแสนตอ อำเภอแสนตอ(ปัจจุบันเป็นอำเภอขาณุวรลักษณ์บุรี) จังหวัดกำแพงเพชร หลวงพ่อเงิน มีพี่น้องร่วมสาย
โลหิตทั้งหมด ๖ คน โดยมีท่านเป็นคนที่ ๔

      ขณะหลวงพ่อเงินอายุได้ ๓ ขวบ นายช่วงซึ่งเป็นลุงของท่านได้พาไปอยู่กรุงเทพฯด้วย นายช่วงได้อุปการะเลี้ยงดูหลวงพ่อเงินจนกระทั่งเติบโตมีอายุจะเข้าศึกษาเล่าเรียนได้ จึงได้นำไปฝากไว้ที่วัดตองปุ (วัดชนะสงคราม) จังหวัดพระนคร หลังจากนั้นท่านก็ได้เรียนหนังสือที่วัดชนะสงครามเรื่อยมาจนกระทั่งถึงปี พ.ศ.๒๓๖๕ ก็ได้บรรพชาเป็นสามเณรเมื่ออายุได้ ๑๒ ปี หลังจากบรรพชาเป็นสามเณรแล้ว ก็ศึกษาพระธรรมวินัยและเวทมนต์คาถาอาคมต่าง ๆ จนถึงขั้นแตกฉาน พออายุใกล้จะอุปสมบทได้ท่านก็สึกจากสามเณรมาเป็นฆราวาส

     หลังใช้ชีวิตเป็นฆราวาสมาได้สักระยะ เมื่ออายุครบปีบวชท่านก็ได้อุปสมบทเป็นพระภิกษุ ที่วัดตองปุ(วัดชนะสงคราม) และได้จำพรรษาอยู่ ณ วัดนี้ ในระหว่างอุปสมบทได้ปฏิบัติธรรมวินัยและรํ่าเรียนทางวิปัสสนาอยู่ได้ ๓ พรรษา ต่อมาปู่ของท่านป่วยหนัก ทางบ้านจึงนิมนต์หลวงพ่อเงินให้มาจำพรรษาที่วัดคงคาราม(วัดบางคลานใต้) วัดนี้ มีหลวงพ่อโห้เป็นเจ้าอาวาส ท่านเป็นพระที่เรืองวิชาเหมือนกัน แล้วก็ยังชอบเทศน์ชาดก(แหล่เป็นทำนอง)ด้วย การซ้อมแหล่ของหลวงพ่อโห้ทำให้เกิดเสียงดัง หลวงพ่อเงินคงจะไม่พอใจ เพราะท่านเป็นพระที่เคร่งทางธรรมวินัย และวิปัสสนา ชอบแต่ความสงบเพื่อผลทางวิปัสสนากรรมฐาน ท่านจึงได้ย้ายวัดจากวัดคงคารามไปอยู่ที่หมู่บ้าน วังตะโก ลึกเข้าไปทางลำนํ้าน่านเก่า ห่างจากวัดคงคารามคนละฝั่งแม่นํ้า

     เมื่อออกจากวัดคงคารามแล้ว หลวงพ่อก็มาปลูกกุฏิด้วยไม้ไผ่ หลังคามุงแฝก อยู่ที่หมู่บ้านวังตะโก หลวงพ่อเคยพูดว่า “ชาติเสือไม่ต้องขอเนื้อใครกิน” ก่อนที่หลวงพ่อจะออกจากวัดคงคารามได้นำกิ่งโพธิ์จากวัดมาด้วย ๑ กิ่ง มาปักไว้ที่หน้าตลิ่ง(ตรงกับที่หน้าพระอุโบสถ) แล้วก็ตั้งจิตอธิษฐานว่า ถ้าจะเจริญรุ่งเรืองขอให้ต้นโพธิ์นี้เจริญงอกงามแผ่กิ่งก้านสาขากว้างใหญ่ กาลต่อมาปรากฏว่าต้นโพธิ์ของท่านได้เจริญงอกงาม สมดังคำอธิษฐาน นับตั้งแต่นั้นมาวัดวังตะโกหรือวัดหิรัญญารามก็เจริญรุ่งเรืองตามลำดับ ชื่อเสียงของหลวงพ่อได้ขจรไปทั่วทุกทิศ มีประชาชนเคารพนับถือท่านมาก มีคนมาหาท่านมิได้ขาดสายเพื่อถวายตัวเป็นลูกศิษย์ เพื่อขอเครื่องรางของขลัง เพื่อรักษาโรคภัยไข้เจ็บ เพื่ออาบนํ้ามนต์ มีเรื่องเล่าว่านํ้ามนต์ของท่านที่ประชาชนอาบไหลลงสู่แม่นํ้าไม่ขาดสาย ต่อมาหลวงพ่อได้รับแต่งตั้งให้เป็นพระอุปัชฌาย์ และได้รับสมณศักดิ์ให้เป็นท่านเจ้าคุณฝ่ายวิปัสสนาจารย์

     ลักษณะเด่นประจำตัวของหลวงพ่อ ท่านจะออกมานั่งรับแขกที่หน้ากุฏิมิทุกวันไม่รู้เหน็ดเหนื่อย การนั่งที่ท่านชอบมากที่สุดคือ นั่งขัดสมาธิ เข่าด้านซ้ายจะยกขึ้นนิดหน่อย ในขณะที่หลวงพ่อนั่งคุยกับแขกมักจะถือบุหรี่ตลอดเวลา แต่ถ้านั่งทำนํ้ามนต์ หลวงพ่อจะเอาบุหรี่คีบไว้ที่ง่ามเท้าขวาตลอดเวลา ถ้าบุหรี่ดับก็หยิบขึ้นมาจุดสูบใหม่ นี่คือลักษณะพิเศษของหลวงพ่อเงิน วัดบางคลาน

     งานประจำปีวัดบางคลาน จะมีขึ้นในเดือนสิบเอ็ดของทุก ๆ ปี ว่ากันว่าในสมัยนั้นเห็นจะไม่มีวัดไหนจัดงานได้สนุกสนานและมีคนหลั่งไหลมาเที่ยวอย่างมากมายเหมือนวัดหลวงพ่อเงินอีกแล้ว สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของประชาชนให้มาเที่ยวงานคือ เรือเพลง และการแข่งขันเรือยาว ซึ่งนิยมกันมากในสมัยนั้น เรือยาวที่มีชื่อเสียงโด่งดังได้แก่ เรือประดู่หนองดง เรือสาวน้อย เรือดาวเรือง เรือสวรรค์ลอยล่อง เรือพวงมาลัย เรือจระเข้ สำหรับเรือที่ชนะเลิศในสมัยนั้น ได้แก่ เรือจระเข้แห่งวัดบ้านน้อยซึ่งขุดด้วยต้นตะเคียนทั้งต้น มีเรื่องเล่ากันว่าก่อนที่จะนำลงแข่งทุกครั้งจะต้องมีการแต่งตัวและเซ่นแม่ย่านาง พอคนทรงทำพิธีเท่านั้น เรือจระเข้จะแล่นลงนํ้าเอง และเมื่อเวลาแข่งแทบจะไม่ต้องพายเลยเพราะได้แรงจากแม่ย่านาง

      หลวงพ่อเป็นผู้มีนโยบายอย่างยอดเยี่ยมในการเรียกคนเข้ามาเที่ยวงานประจำปีในวัดของท่าน คือท่านจะนำผ้าป่า กฐินไปทอดตามวัดต่าง ๆ ที่อยู่ใกล้เคียง แล้วก็นำเรือยาวที่ประชาชนขุดมาถวายไปมอบไว้ตามวัดต่างๆ เหล่านั้นด้วย พอถึงฤดูเทศกาลปิดทองพระในเดือนสิบเอ็ดก็ให้วัดต่าง ๆ เหล่านั้นนำเรือยาวไปแข่งด้วย การคมนาคมในสมัยนั้นต้องเดินด้วยเท้า แต่ถ้าไม่เดินด้วยเท้าก็ต้องใช้เรือพายทางนํ้า ประชาชนที่หลั่งไหลมาเที่ยวงานจากท้องถิ่นต่าง ๆ ก็จะนำเรือมาจอดที่หน้าวัดบางคลานแทบจะหาที่จอดไม่ได้ ต้องผูกเรือต่อ ๆ กัน จนเต็มแม่นํ้าไปหมด นับว่าเป็นงานที่มีคนมาเที่ยวมากที่สุดในสมัยนั้น ถ้าเป็นสมัยนี้ก็คงต้องนึกภาพรถติดเป็นแถวยาวเป็นกิโล

      นอกจากหลวงพ่อเงินท่านจะเป็นพระที่เรืองวิชาแล้ว ท่านยังมีสติปัญญาที่จัดอยู่ในขั้นอัจฉริยะอีกด้วย เพราะท่านเป็นหมอโบราณที่เก่งกาจ สามารถรักษาโรคภัยไข้เจ็บให้แก่ประชาชนที่มารับการรักษา วิธีการรักษาของท่านก็ใช้นํ้ามนต์ และบางทีก็ใช้สมุนไพร สำหรับสมุนไพรนั้นท่านจะจัดให้ไปต้มกิน ในไม่ช้าโรคที่เป็นก็จะหายป่วย ขณะนี้ตำรายาของหลวงพ่อเงินยังอยู่ที่วัดบางคลานเป็นสมุดข่อย ซึ่งทางวัดเก็บรักษาไว้อย่างดี ท่านผู้สนใจไปขอดูได้จากเจ้าอาวาสองค์ปัจจุบัน

            เมื่อกล่าวถึงการรักษาโรคภัยมีเรื่องเล่าที่กล่าวขวัญถึงพุทธาคมของหลวงพ่อเงินเรื่องการอยู่ยงคงกระพัน

.

ยืนให้ยิง!! แต่กลับมีน้ำไหลออกจากปากกระบอกปืน..

.

ท่านพระครูวิจิตรวุฒิกร เจ้าอาวาสวัดท้ายน้ำองค์ก่อนได้รับการบอกเล่ามาจากญาติโยมอีกต่อหนึ่งว่า มีอยู่ช่วงหนึ่ง หลวงพ่อเคยขัดใจกับพี่ชายของท่านคือ (ท่านขุนภุมรา) หรือตาทอง ผู้เชี่ยวชาญทางด้านรักษาโรคภัยแผนโบราณมาก ชาวบ้านละแวกนั้น ใครเป็นอะไรก็จะต้องมาให้ตาทองเยียวยารักษาให้ทุกบ้าน

แต่ว่าตาทองแกชอบดื่มสุรามากทุกวันไม่ว่างเว้น วันหนึ่งควายของหลวงพ่อเกิดการขัดใจกับควายของตาทองผู้พี่ จึงขวิดกันกลางลานวัด ขวิดกันอยู่นาน ในที่สุด ควายของตาทองเกิดแพ้ ออกวิ่งหนีมีเลือดออกตามบาดแผลมากมาย ส่วนควายของหลวงพ่อเงินกลับไม่มีบาดแผลเลย ตาทองจึงโมโหควายของหลวงพ่อเงินมากหวังเอาคืนให้หายแค้น ครั้นพอตกเย็น ตาทองก็ดื่มเหล้า เมาได้ที่ก็ข้ามฟากไปหาหลวงพ่อ ตะโกนลั่นๆว่า “ท่านเงินเขาว่าท่านเก่งนักหรือไง” หลวงพ่อเห็นพี่ชายเมามาก จึงพูดไปเพื่อให้ใจของพี่ชายเย็น ๆ ไว้บ้างว่า “ข้าจะเก่งอย่างไรข้าเป็นสงฆ์” ฝ่ายตาทองจึงพูดต่อตามประสาคนเมาอีกว่า “เขาลือว่าท่านเก่ง ยิ่งเรื่องยิง ฟันท่านแน่นักหรือ” .......“ข้าไม่มีดีอะไรหรอก” หลวงพ่อเงินตอบ จากนั้นด้วยฤทธิ์สุราเต็มพิกัดของตาทองผู้พี่ จึงข้ามฟากกลับบ้านไปสักครู่ ด้วยความเจ็บใจที่ควายตัวเองพ่ายแพ้ แต่ตาทองไม่ยอมแพ้ จึงแบกปืนแก๊ป ข้ามฟากมาหาหลวงพ่ออีกครั้งหนึ่ง เพื่อจะทดลองดูว่า หลวงพ่อจะแน่แค่ไหน

     ทางด้านหลวงพ่อก็แน่เหมือนกันจึงตะโกนไปว่า “ข้าอยู่นี่ไง โยมพี่เลือกยิงเอาให้เหมาะๆ ก็แล้วกัน” ฝ่ายตาทองไม่รอช้า ยกปืนขึ้นเล็งไปยังร่างของหลวงพ่อทันที เสียงนกปืนสับดัง “แชะ แชะ แชะ” อยู่สามสี่ครั้ง ปรากฏว่าไม่มีเสียงดัง ครั้นกำลังจะเอาปืนลง ปรากฏว่ามีน้ำไหลโกรกออกจากปากกระบอกปืนของตาทอง หลวงพ่อเงินจึงดุสำทับไปว่า “ถ้าไม่ใช่พี่ชาย ข้าจะตีเข้าให้บ้าง” จากนั้นตาทองจึงก้มหน้าเดินงุด ๆ กลับบ้านไปแต่โดยดี เหตุการณ์ในครั้งนี้ เป็นที่โจษจันกันไปทุกตำบล ถึงความเข้มขลังในอาคมของหลวงพ่อ ต่างก็มาขอเครื่องรางของขลังกันไม่เว้นวันเลยทีเดียว!

      ไม่ใช่แต่เครื่องรางของขลัง แม้แต่น้ำมนต์จากหลวงพ่อเงินก็เป็นสิ่งมงคลที่ลูกศิษย์ลูกหามักจะไปขอให้หลวงพ่อรดน้ำมนต์ให้เพื่อความเป็นสิริมงคล จนมีเรื่องราวปาฏิหารย์อีกหนึ่งเรื่อง

.

น้ำมนต์แข็งหลวงพ่อเงิน

.

มีชาวจีนผู้หนึ่ง น่าจะเป็นพ่อค้ามาจากจังหวัดสุโขทัยมากราบหลวงพ่อเงินเพื่อขอน้ำมนต์ของท่านมาอาบเพื่อให้กิจการของเขาได้เจริญรุ่งเรือง หลังจากที่ทราบจุดมุ่งหมายของพ่อค้าจีนผู้นั้นแล้ว ท่านก็ให้เอาน้ำใส่ในบาตรพร้อมทั้งจุดเทียนด้วย ท่านสั่งแล้วก็หันไปนั่งคุยกับแขกอีกหลาย ๆ คน ต่อมาพ่อค้าจีนผู้นั้นรู้สึกว่าทำไมหลวงพ่อท่านมัวเพลิดเพลินคุยกับแขก  คล้ายไม่สนใจที่จะทำน้ำมนต์ให้ เอาบาตรใส่น้ำไปตั้งไว้นานแล้ว ก็ไม่เห็นหลวงพ่อลุกไปทำน้ำมนต์ให้เลย อดรนทนรอไม่ไหว ก็เลยเข้าไปหาหลวงพ่อเพื่อจะถามท่าน แต่ยังไม่ทันได้อ้าปาก หลวงพ่อท่านก็หันมามองหน้า แล้วก็บอกว่า "เสร็จแล้ว"

พ่อค้าจีนฟังแล้วก็นึกไม่พอใจ เพราะไม่เห็นหลวงพ่อลุกไปทำน้ำมนต์ให้สักหน่อย เข้าใจว่าหลวงพ่อพูดไม่จริง และไม่ทำน้ำมนต์ให้ จึงลุกพรวดพราดออกไปยกบาตรที่ใส่น้ำไว้แต่แรก เอาไปเททิ้งที่แพริมน้ำ ทันใดนั้นก็ปรากฎว่าน้ำในบาตรแห้งเทไม่ออก แม้ว่าจะขยับเขย่าอย่างไร น้ำที่แข็งอยู่ในบาตรก็ไม่ยอมขยับ เขย่าอย่างไร น้ำที่แข็งอยู่ในบาตรก็ไม่ยอมขยับเขยื้อนไหลออกมา ก็เลยต้องอุ้มบาตรเดินกลับเข้ามาหาหลวงพ่อเงิน พร้อมกับบอกว่า "น้ำมนต์ในบาตรเทไม่ออกขอรับหลวงพ่อ"

หลวงพ่อจึงบอกกับชาวจีนว่า "ลองเอาไปเทดูอีกครั้งซิ" พ่อค้าจีนก็เลยเทน้ำมนต์ในบาตรต่อหน้าหลวงพ่อ ปรากฎว่าน้ำมนต์ไหลออกมาจากบาตรหมด ไม่เหลืออยู่เลยสักหยด เป็นอันว่าพ่อค้าจีนผู้นั้นก็หมดโอกาส ไม่ได้อาบน้ำมนต์ของหลวงพ่อตามที่ตั้งใจ ด้วยความใจร้อนหุนหันพลันแล่นของตัวเองแท้ ๆ

            วิชาที่แก่กล้าของท่าน ทำให้ล่วงรู้สิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคตได้อย่างแม่นยำ

.

วาจาสิทธิ์หลวงพ่อเงิน

.

เรื่องวาจาสิทธิ์ของหลวงพ่อเงินนั้นหลวงพ่อพิธ ท่านได้เมตตาเล่าให้ลูกศิษย์ท่านคนหนึ่งฟังว่า สมัยที่ท่านจำพรรษาอยู่กับอาจารย์ของท่านนั่นคือหลวงพ่อเงินนั้น อยู่มาวันหนึ่งหลวงพ่อพิธท่านมีธุระด่วนต้องไปต่างจังหวัด ซึ่งสมัยนั้นการเดินทางที่สะดวกที่สุดต้องเดินทางโดยรถไฟ ท่านจึงไปขออนุญาต ลาหลวงพ่อเงิน ไปธุระต่างจังหวัดและจะต้องออกเดินทางในเวลาเช้าตรู่จึงจะทันรถไฟ แต่ด้วยเหตุผลอะไรไม่ทราบได้ หลวงพ่อเงินท่านไม่อนุญาต บอกให้ไปวันหน้าเถอะ แต่หลวงพ่อพิธท่านมีธุระด่วน ท่านจึงฝืนไม่เชื่อคำสั่งหลวงพ่อเงิน จึงออกเดินทางจากวัดไปสถานีรถไฟในตอนเวลากลางคืน ท่านเดินทางทั้งคืนไปจนสว่างก็ยังไม่ถึงสถานีรถไฟสักที หันมองไปด้านหลังก็ยังเห็นแต่หลังคาโบสถ์วัดบางคลานอยู่อย่างนั้น ท่านจึงเดินทางกลับวัด และไปกราบขอขมาโทษกับหลวงพ่อเงิน

.

.

เมื่อขึ้นไปบนกุฏิ ยังไม่ทันได้พูดอะไร หลวงพ่อเงินท่านก็หัวเราะชอบใจ พร้อมกับพูดขึ้นมาว่า

"เป็นไงล่ะเหนื่อยมั้ย ฉันบอกแล้วไม่เชื่อ ให้ไปวันหน้าเถอะ" ปรากฏว่าวันนั้นมีข่าวจากชาวบ้านพูดกันว่า รถไฟเกิดอุบัติเหตุขัดข้องอย่างไรไม่ทราบได้ ทำให้ต้องหยุดเดินรถไปถึง ๒ วันเลยทีเดียว!!!

            ความมีวาจาสิทธิ์ของหลวงพ่อเงินเป็นเรื่องที่คนละแวกนั้นกล่าวขวัญและเกรงกลัวกันนักหนา มีเรื่องเล่าว่า ท่านห้ามมิให้มีเรื่องมีราวเกิดขึ้นในวัดของท่าน ตีกัน ยิงกัน หรือฉกชิงวิ่งราวไม่ได้เป็นเด็ดขาด ถ้าใครขืนทำ สืบดูรู้ตัวต้องมีอันเป็นไปต่าง ๆ ไฟไหม้บ้านบ้าง ตายโหงบ้าง อย่างเหตุการณ์เมื่อปี ๒๕๐๘ ทางวัดมีงานประจำปี มีคนมามากมายเกิดลักทรัพย์ขึ้นในวัด ในที่สุดจับผู้ร้ายได้เป็นเรื่องเป็นความขึ้นโรงขึ้นศาล ภรรยาของผู้ร้ายได้ไปสาบานต่อหน้ารูปจำลองหลวงพ่อเงินว่าสามีของตนไม่ได้เป็นคนลักทรัพย์ ในที่สุดหลังจากเสร็จจากงานปิดทองไหว้พระแล้ว ภรรยาของคนร้ายก็ได้อาเจียนออกมาเป็นโลหิตจนถึงแก่ความตาย อภินิหารของหลวงพ่อเงิน ถ้าใครทำขึ้นในวัดย่อมมีอันเป็นไปให้เห็นดังนี้เสมอ จึงมีผู้เกรงกลัวมาก

หลวงพ่อเงิน พุทธโชติ แห่งวัดบางคลาน จ.พิจิตร นั้นกิตติศัพท์กิตติคุณลือเลื่องมาแต่ครั้งสมัยล้นเกล้าพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวแล้ว ด้วยความเป็นสหธรรมิกหรือผู้มีการประพฤติธรรมร่วมกัน แห่งหลวงปู่ศุข วัดปากคลองมะขามเฒ่า อ.วัดสิงห์ จ.ชัยนาท

ทำให้เมื่อครั้งกรมหลวงชุมพรเขตอุดมศักดิ์ได้ฝากตัวเป็นสานุศิษย์ร่ำเรียนคาถาอาคมสำเร็จวิชา หลวงปู่ศุขจึงได้แนะนำให้ไปศึกษาต่อยังวัดบางคลาน

มีเรื่องที่เล่ากันมาว่า

กรมหลวงชุมพรเขตรอุดมศักดิ์ ท่านกำลังแสวงหาความรู้เกี่ยวกับทางด้านไสยศาสตร์ ขณะนั้น เป็นศิษย์
ของหลวงปู่ศุขวัดปากคลองมะขามเฒ่า และได้ศึกษาเล่าเรียนจนจบสิ้น กรมหลวงชุมพรฯ จึงได้ถามหลวงปู่ศุขว่า “นอกจากพระคุณท่านแล้ว ยังมีพระอาจารย์องค์ใดที่มีความรู้เก่งกล้าเหนือกว่าพระคุณท่าน หรือพอ ๆ กับพระคุณท่าน”

หลวงปู่สุขจึงได้ทูลไปว่า “นอกจากท่านแล้วยังมีพระอีกรูปหนึ่ง อยู่ที่อำเภอบางคลานจังหวัดพิจิตรซึ่งเป็นพระเถระที่ทรงคุณทางวิปัสสนาธุระสูงรูปหนึ่ง เป็นเพื่อนกันและเป็นศิษย์อยู่ในสำนักเดียวกัน แต่มีพรรษาแก่กว่า ชื่อหลวงพ่อเงิน ถ้าหากกรมหลวงชุมพรฯ มีความประสงค์จะไปศึกษาเล่าเรียนและฝากตัวเป็นลูกศิษย์ ก็จะมีหนังสือฝากตัวไปให้” เมื่อได้ทรงทราบดังนั้นแล้ว กรมหลวงชุมพรฯ จึงได้ออกเดินทางพร้อมด้วยทหารและมหาดเล็กคนสนิทโดยทางเรือมายังวัดบางคลาน เมื่อกรมหลวงชุมพรฯ ได้เสด็จมาถึงวัดปรากฏว่า หลวงพ่อเงินไม่อยู่ ได้รับคำบอกเล่าจากพระที่วัดว่า หลวงพ่อท่านสั่งไว้ว่าจะไปจำพรรษาที่วัดท้ายนํ้า ด้วยเชาว์ปัญญาของกรมหลวงชุมพรฯ พระองค์ทำเป็นเสด็จกลับ พอตกตอนเย็นก็ได้เสด็จย้อนกลับมาที่วัดอีก พอพลบคํ่าเมื่อเสด็จมาถึงวัดก็พบหลวงพ่อเงินที่ยืนรอรับเสด็จอยู่แล้ว หลวงพ่อเงินหัวเราะชอบใจ และชอบในเชาว์ปัญญาของกรมหลวงชุมพรฯ  ซึ่งก็ดูเหมือนกับว่าหลวงพ่อเงินท่านจะทราบถึงการมาเยือนของกรมหลวงชุมพรเขตอุดมศักดิ์ล่วงหน้าเสียด้วย

.

เมื่อเสือมาเยือน

.

     วันหนึ่ง หลวงพ่อเงิน ได้สั่งให้ลูกศิษย์ หรือพระลูกวัดจัดการกวาดลานวัดให้สะอาดเรียบร้อย โดยหลวงพ่อท่านบอกกับพระลูกวัดว่า "เสือจะมา" ให้เตรียมตัวไว้ให้ดีเสียก่อนจะอายเขา เมื่อทำความสะอาดวัดเรียบร้อยแล้วก็ยังไม่มีเหตุการณ์อะไร ต่อมาไม่กี่วัน หลวงพ่อเงิน ก็มาบอกกับพระลูกวัดอีกว่า

"วันนี้เสือจะมาถึง ให้คอยเตรียมตัวต้อนรับด้วย"

ซึ่งคำว่า เสือ ในที่นี้ ต่อมาจึงเป็นที่กระจ่างต่อพระลูกวัดและผู้ได้ฟังหลวงพ่อว่านั้นหมายถึง พระองค์เจ้าชายอาภากรฯ กรมหลวงชุมพรเขตอุดมศักดิ์ เป็นโอรสองค์ที่ ๒๘ ของพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๕ แห่งสยามประเทศ ที่ได้ทรงเสด็จมากับมหาดเล็กโดยทางเรืออย่างเงียบๆในครานั้น ..

.

     ทันทีที่ถึงศาลาหน้าวัด กรมหลวงชุมพรฯ ทรงเห็นพระแก่รูปร่างใหญ่โต ลักษณะท่าทางน่าจะเป็น "หลวงพ่อเงิน" นั่งหันหลังออกมาฝั่งที่ขึ้นไป ตัดสินพระทัยแน่นอนว่า ต้องเป็น หลวงพ่อเงินแน่ จึงรีบวางหาบของแล้ววิ่งเข้าไปทางข้างหลัง เมื่อถึงจึงโอบมือรัดเอวเอาไว้แน่น พลางตรัสขึ้นด้วยเสียงอันดังว่า

"ได้หลวงพ่อแล้ว ได้หลวงพ่อแล้ว"

หลวงพ่อหันหน้ามามอง แล้วเอ่ยขึ้นด้วยเสียงอันดังเช่นกันว่า

"เสียท่าเขาแล้ว เสียท่าเขาเข้าแล้ว"

กรมหลวงชุมพรฯ ก้มเข้ากราบหลวงพ่อเงิน พอเงยหน้าขึ้นมา หลวงพ่อเงินได้พูดว่า

"วันนี้เป็นยามดี ที่เราจะได้พบกับลูกศิษย์ท่านศุข นี่พยายามดีเหลือเกิน"

จากนั้นหลวงพ่อเงินได้เดินนำเสด็จขึ้นไปบนกุฏิ เมื่อถึงบนกุฏิได้นั่งสนทนาถามถึงทุกข์สุขของหลวงพ่อศุขว่าเป็นอย่างไรบ้าง สนทนากันอยู่พอสมควร หลวงพ่อเงินก็เอ่ยขึ้นกับกรมหลวงชุมพรฯ ว่า

"คอยสักครู่เถอะ ฉันจะสรงน้ำก่อน"

หลวงพ่อเงินพูดแล้วลุกขึ้นจากที่นั่งเดินหายเข้าไปในกุฏิ เป็นเวลาไม่กี่อึดใจ ก็ปรากฏเสียงดัง "กริ๊ก กริ๊กๆๆ" ขึ้นที่กาน้ำซึ่งวางอยู่ข้างเสากลางกุฏิ ทั้งกรมหลวงชุมพรฯ และนายหลิ่มมหาดเล็กคนสนิทหันไปที่กาน้ำนั้นทันที เสียง "กริ๊ก กริ๊ก กริ๊ก" ยังดังอยู่ต่อไป ทำความแปลกใจให้เสด็จในกรมอย่างยิ่ง จึงอดทนต่อความสงสัยต่อไปไม่ได้ ตรงเข้าไปที่กาน้ำนั้นทันที พลางเปิดฝาออกดูว่ามีสิ่งใดอยู่ภายใน ทันทีที่ทรงเปิดฝาออกก็ถึงกับพรึงเพริดพระทัยแทบไม่เชื่อสายตาตนเอง ร้องเรียกว่า

"ไอ้หลิ่มมาดูอะไรนี่ซิ"

นายหลิ่มรีบตรงเข้าไปก้มมองดูในกา ถึงกับอ้าปากค้างพูดอะไรไม่ถูก เพราะว่าภาพที่ปรากฏในกาน้ำใบนั้นคือร่างของหลวงพ่อเงินขนาดเล็กเท่าปลายนิ้วก้อย มือกำลังสรงน้ำถูเนื้อถูตัวอยู่อย่างขะมักเขม้น น้ำในกากระเพื่อมไปมา จนกระฉอกกระเด็นออกมานอกกาน้ำ

กรมหลวงชุมพรฯ ค่อย ๆ ปิดฝากาลงอย่างฉงนพระทัยเป็นอย่างยิ่ง พลางตรัสกับนายหลิ่มว่า

"ไม่เสียเที่ยวที่มาเมืองพิจิตร หลวงพ่อศุขท่านพูดไว้ถูกทีเดียวว่า จะได้ดูของแปลกๆ นอกเหนือจากท่านก็ให้มาที่นี่”

นี่ก็แสดงให้เห็นความศักดิ์สิทธิ์ของหลวงพ่อเงินโดยชัดแจ้งเลยว่า ท่านสามารถนั่งวิปัสสนาทราบว่าจะมีผู้มาหา และสามารถรู้ด้วยว่าเป็นวันนั้นวันนี้จึงได้สั่งให้เตรียมการต้อนรับมิให้ขาดตกบกพร่องเมื่อกรมหลวงชุมพรฯ เสด็จมาถึง

กรมหลวงชุมพรฯ ได้อยู่เล่าเรียนกับหลวงพ่อเงินประมาณ ๒๐ วันจึงเสด็จกลับ ในระหว่างที่ทรงศึกษาเล่าเรียนอยู่นั้น ท่านไม่ค่อยได้ออกมารับแขกบ่อยนัก พอถึงเวลาก็เรียนวิปัสสนา ท่านต้องเคร่งมากเพราะต้องควบคุมสติตลอดเวลา นั่งวิปัสสนาขนาดเทียนหนัก ๒ บาท จะต้องรอให้เทียนหมดเล่มก่อน ซึ่งก็ใช้เวลาตั้งแต่หัวคํ่า บางคืนก็ถึงสว่าง เรื่องนี้มาจากคำบอกเล่าของนายตุ๊ โตสุวรรณ ซึ่งเป็นผู้ที่รู้เรื่องการนั่งวิปัสสนาของหลวงพ่อเป็นอย่างดี

.
     เวลาที่หลวงพ่อท่านนั่งวิปัสสนากรรมฐาน ท่านจะนับลูกประคำไปด้วย พูดง่าย ๆ คือ นั่งไป นับไปนั่นเอง สมัยนั้น นายเป๋ อ่อนละมัย ชาวบ้านบางคลาน ได้บวชและฝากตัวเป็นลูกศิษย์ของหลวงพ่อเงินจนได้รับความไว้วางใจ และเป็นผู้อยู่ใกล้ชิดคอยรับใช้หลวงพ่อตลอดเวลา พระเป๋ อ่อนละมัย บวชอยู่กับหลวงพ่อท่านถึง ๘ พรรษา หลังจากนั้นก็สึก หลวงพ่อจึงได้มอบลูกประคำให้แก่ทิดเป๋ ลูกประคำของหลวงพ่อทำด้วยงาช้างและกะลามะพร้าว กับพระธาตุฉิมพลีที่โตที่สุดในประเทศไทย ใหญ่ขนาดเท่าเม็ดมะขามป้อมเลยทีเดียว หลวงพ่อได้บอกกับทิดเป๋ว่า จงเก็บรักษาไว้ให้ดี ของนี้เมื่อถึงคราวจนก็ไม่จน เมื่อถึงคราวยาก ก็ไม่ยาก ทิดเป๋ก็เก็บรักษาไว้อย่างดีตามคำของหลวงพ่อ ต่อมาเมื่อนายเป๋ตาย ลูกประคำนี้จึงได้ตกมาอยู่กับนายแชวง อ่อนละมัย ผู้เป็นบุตร ตามคำบอกเล่าของนายแชวง เล่าว่า วันหนึ่งในฤดูนํ้าท่วม มีแขกมาเยี่ยมบ้านและขอชมลูกประคำ ขณะที่ยกออกมานั้นลูกประคำตกจากพาน เชือกขาดลูกประคำหลุดกระเด็นตกใต้ถุนบ้านซึ่งมีน้ำท่วม ทำให้ลูกประคำหายไปบางส่วน นายแชวงจึงได้จุดธูปเทียนขอขมาลาโทษ เมื่อนํ้าลดแล้วปรากฏว่าเม็ดลูกประคำไปกองอยู่รวมกันที่กอมะลิที่อยู่ข้างล่างทางขึ้นบ้าน เมื่อเก็บมาได้แล้วก็นำมาร้อยเข้าพวงอย่างเดิมครบ ๑๐๘ เม็ด ลูกประคำนี้ถือว่าเป็นยอดแห่งวัตถุมงคลชิ้นหนึ่งของหลวงพ่อเงิน ปัจจุบันลูกประคำยังคงอยู่ในสภาพเดิม เจ้าของรักและหวงแหนอย่างมาก

มีเรื่องเล่าถึงปาฏิหาริย์ของลูกประคำ วันหนึ่งมีผู้ร้ายจะเข้ามาปล้นบ้านนายเป๋ แต่เข้ามาปล้นไม่ได้เพราะเกิดอัศจรรย์อากาศหนาวเย็นจัด พวกผู้ร้ายเห็นผิดปกติ จึงไม่กล้าเข้าไปปล้น คิดว่าบ้านนี้คงจะมีอะไรดีแน่ ๆ จึงเชื่อกันว่าเหตุที่นายเป๋รอดพ้นจากการถูกปล้นเพราะอภินิหารของลูกประคำของหลวงพ่อเงินนี่เอง

.

ต้นโพธิ์ศักดิ์สิทธิ์

.

ย้อนกลับไปเรื่องของต้นโพธิ์ ที่หลวงพ่อเงินไปหักกิ่งมาปักไว้ริมน้ำหน้าพระอุโบสถวัดวังตะโกที่ผู้เล่าได้เล่าไว้ตั้งแต่เมื่อตอนต้น ก่อนจะนำมาปักหลวงพ่อได้อธิษฐานจิตขอเสี่ยงทายไว้ว่า หากวัดท่านจะเจริญรุ่งเรืองก็ขอให้กิ่งโพธิ์กิ่งนี้จงแตกกิ่งก้านกว้างใหญ่ไพศาลด้วยเถิด ต่อมาไม่นาน กิ่งโพธิ์นั้นก็ออกรากหยั่งลึกลง และงอกงามเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว พร้อม ๆ กับวัดของท่านที่ท่านได้สร้างขึ้นมา เมื่อตอนที่ท่านอยู่ที่วัดแห่งนี้ท่านได้ทำแคร่ไม้ไว้ใต้ต้นโพธิ์ เพื่อพักผ่อน อิริยาบท แต่เมื่อท่านได้มรณภาพลงแล้ว พระครูพิมูลธรรมเวท เจ้าอาวาสได้ทำการสร้างพระอุโบสถขึ้นใหม่แทนหลังเดิม กิ่งก้านต้นโพธิ์ของหลวงพ่อได้มาปิดบังหน้าพระอุโบสถ ทำให้ขาดความสวยงามไปมาก ท่านพระครูธรรมเวทจึงได้ว่าจ้างให้ชาวบ้านมาทำการตัดกิ่งเหล่านั้นออกไป

แต่ไม่มีชาวบ้านคนไหนที่กล้าจะเสี่ยงกับงานที่กระทบกระเทือนของหลวงพ่อชิ้นนี้เลย ในที่สุดพระครูพิมูลธรรมเวท จึงได้นำดอกไม้ ธูป เทียน มาจุดบอกกล่าวขอความกรุณาจากหลวงพ่อเงิน โดยการที่ทำการตัดกิ่งโพธิ์ในครั้งนี้ ก็เพื่อจะทำให้วัดสวยงามขึ้น มิใช่เป็นการดูหมิ่นลองดีอะไรกับหลวงพ่อ และขอให้หลวงพ่อหักให้ด้วย

จากนั้นมาเพียงไม่กี่วัน กิ่งโพธิ์กิ่งนั้นก็หักครืนลงมาเอง โดยไม่มีลมพายุ หรือว่าสิ่งผิดปรกติจากภัยธรรมชาติใด ๆ เลย

เมื่อกิ่งโพธิ์ใหญ่หักลงมาเอง โดยไม่ต้องไปรบกวนผู้ใดให้มาช่วยตัดเช่นนั้น ท่านเจ้าอาวาสได้ให้ นางจันทร์ชาวบ้านในย่านนั้นมาจัดการเลื่อยเป็นท่อน ๆ แล้วเผาถ่านแบ่งกันคนละครึ่งกับทางวัด หลังจากจัดการเลื่อยเรียบร้อยแล้วก็นำมากองรวมจุดไฟเผา แต่มันช่างน่าอัศจรรย์ที่ว่า จะเอาอะไรมาทำเชื้อไฟ ไม้โพธิ์นั้นก็ไม่ยอมติดไฟ ตรงกันข้ามตัวนางจันทร์เองกลับมีรอยไหม้พองไปทั้งตัว หูตาก็ดับมืดมองอะไร ฟังอะไรไม่รู้เรื่อง มีอาการทรมานเป็นที่สุด จากนั้นเพียงไม่กี่คืนหลวงพ่อเงินก็มาดุกล่าวนางจันทร์ในฝันว่า "กูให้ของดีมึงไว้ใช้ มึงกลับไม่รู้คุณค่าเอาไปเผาเสียอีก" เมื่อนางจันทร์ตกใจตื่น ทบทวนความฝันดีแล้ว ก็นำดอกไม้ ธูปเทียน เท่าอายุของตนเอง มาขอขมาลาโทษ ต่อหน้ารูปหล่อของหลวงพ่อเงิน เพียงไม่กี่วันอาการต่าง ๆ ของนางจันทร์ก็คืนสู่ปรกติ

อย่างไรก็ตามปี พ.ศ. 2514 ต้นโพธิ์ของหลวงพ่อเงินก็มีอันต้องแตกดับลง คราวนี้ไม่ใช่กิ่งหักเช่นครั้งก่อน หากแต่หักลงมาทั้งต้น โดยไม่มีลมพายุ หรือฝนฟ้าคะนองเลย อยู่ ๆ ดีก็หักลงมาเอง

บทเรียนที่เกิดขึ้นกับนางจันทร์ในครั้งก่อน เตือนใจให้ชาวบ้านได้ดีทีเดียว ทุกคนต่างพากันนำกิ่งโพธิ์เล็กบ้างใหญ่บ้างไปเกาะเป็นพระไม้โพธิ์ หรือวัตถุมงคลอื่น ๆ กัน จนกระทั่งไม่มีอะไรเหลือให้เห็นอีก จึงเป็นอันว่า แม้แต่ต้นโพธิ์อธิษฐานของหลวงพ่อก็ยังไม่พ้น "อนิจจัง" นั่นคือ ความไม่เที่ยง ไม่จีรัง ยั่งยืน และความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นอยู่เสมอ นั่นคือธรรมะ ที่หลวงพ่อเงินคงต้องการจะบอกกล่าวให้ลูกศิษย์ลูกหาได้เข้าใจถึงความจริงอันเที่ยงแท้ของโลกใบนี้ นอกเหนือจากเรื่องอิทธิฤทธิ์ปาฏิหารย์วิชาอาคมกันแก่กล้าที่คนมักจะนึกถึงเสมอเมื่อเอ่ยถึง หลวงพ่อเงิน พุทธโชติ แห่งวัดบางคลาน จังหวัดพิจิตร

            อย่างไรก็ตาม การที่ท่านเป็นเกจิอาจารย์มีผู้นับถือทั่วทุกสารทิศ ก็ย่อมต้องมีวัตถุมงคลเป็นเสมือนเครื่องเตือนใจให้ระลึกถึง และคุ้มครองให้เป็นที่อุ่นใจ

.

.

ในบรรดาวัตถุมงคลคณาจารย์แต่โบราณ หลวงพ่อเงิน วัดบางคลาน นับเป็นวัตถุมงคลที่ได้รับความนิยมอย่างสูงเรียกได้ว่าไม่ตกยุค ตกสมัย และตกราคา ในขณะที่ท่านยังคงสภาวะกายอยู่ ได้สร้างพระเครื่องและวัตถุมงคลไว้ เช่น ตะกรุด (ปัจจุบันหาได้ยาก) รูปเหมือน รูปหล่อโบราณ เนื้อทองเหลือง พระพิมพ์พระเจ้าห้าพระองค์ และพระพิมพ์ต่าง ๆ ถ้านับอายุการสร้างรุ่นแรกๆ จนถึงปัจจุบันก็น่าจะประมาณ 100 ปีได้

.

โดยเฉพาะรูปหล่อลอยองค์ พิมพ์นิยม-พิมพ์ชายติด พิมพ์ชายห่าง รูปหล่อลอยองค์ พิมพ์ขี้ตา-พิมพ์สามชาย พิมพ์สี่ชาย พิมพ์ห้าชาย เหรียญหล่อพิมพ์จอบเล็ก-พิมพ์แข็งตรง พิมพ์แข็งติด พิมพ์เท้ากระดก และพิมพ์ตาขีด และเหรียญหล่อ พิมพ์จอบใหญ่ (ไข่ปลา) ซึ่งปรากฏความศักดิ์สิทธิ์ในพุทธาคมของวัตถุมงคลอย่างครบครันจนเป็นที่เล่าขาน โดยเฉพาะด้านแคล้วคลาด อยู่ยงคงกระพันชาตรี และมหาอุด

สำหรับรูปหล่อลอยองค์ รุ่นแรกของท่านนั้น เป็นเนื้อทองเหลือง ลักษณะองค์พระจะขรุขระ ผิวไม่เรียบ หรือที่ภาษาชาวบ้านเรียกว่า พิมพ์ขี้ตา โดยคณะกรรมการวัดเปิดให้เช่าบูชาองค์ละ 1 บาท เมื่อมีการจัดสร้างรูปหล่อลอยองค์ในครั้งที่ 2 ได้ให้ช่างแก้ไขพิมพ์ให้มีความสวยงามขึ้น จึงเรียกว่า พิมพ์นิยมหรือพิมพ์เบ้าทุบ

ต่อมามีการทำเพื่อให้ผู้หญิงและเด็ก ๆ ไม่ค่อยมีโอกาสได้นำมาบูชาติดตัว ทางคณะกรรมการวัดจึงจัดให้สร้างขึ้นเป็นครั้งที่ 3 เป็นเหรียญหล่อ พิมพ์จอบเล็ก กับเหรียญหล่อ พิมพ์จอบใหญ่ (ไข่ปลา) ทั้งหมดใช้กรรมวิธีการหล่อ “แบบโบราณ” โดยขึ้นหุ่นและพอกด้วยแม่พิมพ์ดินขี้วัว เทด้วยโลหะทองเหลืองผสมกับทองคำที่ชาวบ้านมีจิตศรัทธาร่วมกันบริจาคใส่ลงไป

มีหลักฐานปรากฏว่าวัตถุมงคลของท่านขึ้นชื่อลือเลื่องทางด้านแคล้วคลาดคงกระพันและค้าขายร่ำรวยเนื่องจากนามอันเป็นมงคลก็คือ “เงิน” เวลาตั้งชื่อวัดอย่างเป็นทางการเลยให้ชื่อว่า “หิรัญญาราม” แปลว่า เงิน นั่นเอง อีกทั้งสมัยก่อนพิจิตรมีโจรผู้ร้ายชุกชุมบรรดาผู้ใหญ่บ้านที่คอยดูแลความสงบเรียบร้อย ต้องอาราธนาวัตถุมงคลของหลวงพ่อเงินแห่งวัดบางคลานติดตัวกันทุกคน

.

.

โดยเมื่อปี 2515 ทางวัดก็สร้างพระหลวงพ่อเงินโดยทำพิธีกันถึง 3 วาระ ปรากฏเหตุอัศจรรย์พระอาทิตย์ทรงกลด ราหูอมพระอาทิตย์ จนทำให้หลวงพ่อเงินปี 15 โด่งดังอย่างรวดเร็วจนสนนราคาพุ่งขึ้นเหยียบหลักแสนหลักล้านแล้ว

และปิดท้ายกันด้วยบทสวดบูชา แต่ครั้งนี้ผู้เล่าขอยกคาถาบทหนึ่ง ที่หลวงพ่อเงินท่านได้เจริญภาวนาทุกวันก่อนบิณฑบาตเพื่อแผ่เมตตาไปยังสัตว์โลกทั้งหลาย มีเรื่องเล่าถึงที่มาที่ไปของบทสวดนี้ด้วย ว่าการเจริญพระคาถานี้ของหลวงพ่อเงินทำให้จระเข้ตัวนึงที่ชื่อไอ้สีเลิกอาละวาดทำร้ายคนเดินเรือในแม่น้ำน่าน เพราะว่าหลวงพ่อเงินท่านจะภาวนาทุกครั้ง ตอนที่บิณฑบาต(ทางเรือ) มันจะคอยว่ายน้ำตามเรือ ไม่ทำอะไรผู้คน จนบางทีถ้าหลวงพ่อเงินท่านจะข้ามแม่น้ำ ว่ากันว่ามันจะว่ายมาหา หลวงพ่อเงินก็นั่งบนหลังมันข้ามน้ำไปได้ (เป็นคาถาเดียวกับที่สมเด็จโตใช้สะกด จระเข้) ผู้ที่เป็นเจ้าของวิชานี้คือหลวงพ่อใหญ่เมืองพิจิตรหนึ่งในอาจารย์ของสมเด็จโต และคาถานี้หลวงพ่อไป๋ วัดท่าหลวง ได้ใช้เสกตะกรุดกระดูกแร้งจนลือเลื่องด้วย

      ที่มาของพระคาถานี้ว่ากันว่าที่สาวัตถี มีตายายสองคนมีอาชีพหาปลาตลอดชีวิตไม่เคยทำความดีเลย วันหนึ่งพระพุทธเจ้าทรงทราบด้วยปรมาภิเษกสัมโพธิญาณว่าตากับยายคู่นี้เคยถวายสังฆทานแก่สมเด็จพระพุทธตัณหังกรมาก่อน แต่ก็มีการยักยอกเงินในสมัยพระพุทธเมธังกร ผลกรรมเลยต้องตกเป็นคนทุกข์ยากหลายชาติ พระองค์เห็นว่าสองตายายนี้จะต้องตายไปใน 7 วัน จึงควรจะสอนให้ภาวนาเพื่อไม่ให้ไปทางอบาย
รุ่งเช้าพระพุทธองค์จึงเสด็จไปหาตากับยายคู่นี้ พอไปถึงพระองค์ทรงแสดงพระฉัพพรรณรังสี จนตายายสองคนเลื่อมใสได้ห่อข้าวยาคู ใส่บาตร พระองค์ทรงถามว่า อยากรวยไหม ตากับยายก็บอกว่าอยาก พระองค์จึงบอกว่า ตถาคตจะให้คำภาวนาแล้วจะรวย ตายายก็ดีใจ แต่ต้องนั่งบ่นภาวนาไปนะ ห้ามจับปลานะ ตายายทั้งสองก็รับคำก็นั่งภาวนาคำที่พระพุทธเจ้าทรงให้ก็คือ

"พุทโธ กัมมัฏฐาโม กรรมมะจุติ สัมพุทโธ"

(กรรมใด ๆ ก็ขอให้อโหสิกรรมต่อกัน ด้วยอานุภาพพระสัมพุทโธ)

.

ตายายก็ภาวนา ผ่านไปสิ้น 7 วัน ทั้งสองก็ตายลง นายนิริยบาลมารับตัวไป แต่จิตที่ภาวนาไว้ก่อนตายทำให้ดวงวิญญาณทั้งสองจิตจับที่คำภาวนา ภาวนาไปตลอดทาง พอไปถึงสำนักพระยายมราช นายบัญชีก็อ่านความดีความเลวของดวงวิญญาณทั้งสอง และเรียกวิญญาณกุ้งปลาเต่าที่ตายายเคยฆ่ามาให้การ ปรากฏว่าไม่มีใครมา ก็มีเต่ามาบอกว่าเธอทั้งสองภาวนาคาถานี้เป็นการแผ่เมตตาขออโหสิกรรม ฉันไม่โกรธเธอหรอกอโหสิกรรมให้ แล้วเต่าก็เดินจากไป  พระยายมราชจึงเสด็จลงมาจากบัลลังก์ตรัสว่า ไม่มีเจ้าทุกข์ตายายใส่บาตรองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าไปเกิดที่จาตุมหาราชิกได้ ตายายก็งงว่าตนได้ฆ่ากุ้งปลาเต่ามามากมายทำไมได้ไปสวรรค์ พระยายมราชบอกว่า ก็พระที่พวกเจ้าเจอคือองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าและคาถาที่ให้นั่นคือ "พุทโธ กัมมัฏฐาโม กรรมมะจุติ สัมพุทโธ" แปลว่ากรรมใด ๆ ก็ขอให้อโหสิกรรมต่อกันด้วยอานุภาพ พระสัมพุทโธ นะสิ พวกโจทก์ก็เลยอโหสิกรรมหมด ท่านก็ว่าดวงจิตเจ้าทั้งสองผูกกับคำภาวนานี้ ผู้ถึงพระพุทโธเป็นพุทธานุสสติกรรมฐานไม่อาจลงอบายภูมิได้ ไปได้จตุมหาราชิกาขึ้นไป หลังจากนั้นพระโมคคัลานะได้ไปพบเทพบุตรเทพธิดาทั้งสองนี้ จึงได้จดจำพระคาถานี้ไว้ตกทอดสืบต่อกันเรื่อยมา

 

ขอบคุณภาพและข้อมูลที่มา
อ้างอิง คมชัดลึก

.

พระพุทธรูปประทับยืนเหนือพนัสบดีองค์นี้พบที่วัดตระพังมะพลับ (วัดตระพังพลับ, โบราณสถานร้าง ก.38, AT.C4) ตั้งอยู่ห่างจากประตูอ้อมาทางทิศตะวันออกประมาณ 300 เมตร โบราณสถานภายในวัดประกอบด้วยฐานวิหารก่ออิฐ และฐานเจดีย์รายขนาดเล็กก่ออิฐจำนวน 6 ฐาน โดยประติมากรรมที่พบมีลักษณะเป็นพระพุทธเจ้าประทับยืนยกพระหัตถ์ทั้งสองข้างแสดงปางแสดงธรรม ครองจีวรห่มคลุมแนบพระวรกาย พระพักตร์แบน พระขนงทั้งสองต่อกันเป็นรูปปีกกา พระเนตรโปน พระนาสิกโด่ง พระโอษฐ์หนา มีบุคคลยืนขนาบทั้งสองข้าง ด้านล่างคือ พนัสบดีที่ทำหน้าที่เป็นฐานรองพระพุทธเจ้า ซึ่งเชื่อว่าเป็นการรวมกันของสัตว์ทั้งสามคือ หงส์ โค และครุฑ ทั้งนี้ประติมากรรมพระพุทธรูประทับยืนเหนือพนัสบดีนั้นเป็นเอกลักษณ์พิเศษของศิลปะทวารวดี ซึ่งเหตุที่ประติมากรรมชิ้นนี้มาพบที่โบราณสถานในเมืองสุโขทัยนั้น สันนิษฐานได้ว่าอาจมีการเคลื่อนย้ายมา เนื่องด้วยขนาดของประติมากรรมมีขนาดไม่ใหญ่มากนัก

.

.

คำว่า พนัสบดี นี้ มีที่มาจากคำว่า Vanaspati สันนิษฐานว่าหมายถึง เจ้าป่า ซึ่งการทำพระพุทธเจ้าประทับเหนือพนัสบดีอาจเป็นการสื่อความหมายว่า พระพุทธเจ้าได้รับการยอมรับในหมู่สรรพสัตว์ ทั้งนี้ พนัสบดีนั้นมีลักษณะเป็น สัตว์ที่มีเขาและหูแบบโค มีปากคล้ายครุฑ และมีปีกเป็นหงส์ และยังมีการพบเป็นสัตว์ผสมชนิดอื่นๆ อีกเช่น สิงห์มีปีกและเขา ครุฑ หน้ากาล และรูปบุคคล เป็นต้น และองค์ประกอบโดยรวมของพระพุทธรูปปางนี้จะเหมือนกันคือ พระพุทธเจ้าประทับยืนอยู่ตรงกลาง มีบุคคลถือแส้ประกบอยู่ทั้งสองข้าง หรืออาจประทับยืนองค์เดียวเหนือพนัสบดี เช่นที่พบที่เมืองพระรถ จังหวัดชลบุรี

.

.

.

ที่มาหรือนัยยะของการสร้างประติมากรรมพนัสบดีนี้ มีผู้สันนิษฐานว่าอาจมาจากพระพุทธประวัติตอนเสด็จลงจากสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ ทั้งนี้ ศ.ฌอง บวสเซอลิเยร์ ไม่เชื่อว่าเป็นตอนเสด็จลงจากสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ เพราะในคัมภีร์หรืองานศิลปกรรมตั้งแต่สมัยอินเดียโบราณ ไม่เคยปรากฏภาพพระพุทธเจ้าเสด็จจากดาวดึงส์โดยประทับเหนือสัตว์เหล่านี้เลย หรืออาจเป็นการแสดงเชิงสัญลักษณ์ว่าศาสนาพุทธอยู่เหนือศาสนาพราหมณ์ เพราะเชื่อว่าเป็นการนำเอาพาหนะของเทพเจ้าสูงสุดในศาสนาพราหมณ์มาผสมกัน คือ ปากเป็นครุฑ (พาหนะของพระนารายณ์) หูและเขาเหมือนโค (พาหนะของพระศิวะ) และปีกเป็นหงส์ (พาหนะของพระพรหม) ซึ่งแนวความคิดการสร้างประติมากรรมแสดงความยิ่งใหญ่เหนือศาสนาพราหมณ์นั้น ได้พบที่ถ้ำพระโพธิสัตว์ จังหวัดสระบุรี หรืออินเดียในช่วงพุทธศตวรรษที่ 14-17 ก็ปรากฏงานศิลปะที่พยายามแสดงถึงการข่มกันของศาสนาพุทธและศาสนาพราหมณ์ ซึ่งอาจมีการแพร่แนวคิดนี้เข้ามาในทวารวดีก็เป็นได้ นอกจากนี้ ดร.พิริยะ ไกรฤกษ์ ได้เสนอว่า ประติมากรรมนี้อาจสร้างขึ้นในลัทธิมหายาน นิกายสุขาวดี ที่พบในประเทศจีน โดยภาพบุคคลที่ปรากฏทั้งสองข้างของพระพุทธเจ้าก็คือ พระโพธิสัตว์อวโลกิเตศวร กับพระโพธิสัตว์สถามาปราปตะ โดยพระพุทธเจ้าจะประทับอยู่เหนือครุฑเพื่อเสด็จลงมานับดวงวิญญาณของผู้ที่พ้นทุกข์ แต่ทั้งนี้ นิกายสุขาววดีไม่เคยปรากฏว่าพระพุทธเจ้าประทับอยู่เหนือสัตว์ที่เป็นพาหนะใดๆ ส่วนใหญ่จะประทับอยู่เหนือก้อนเมฆ รวมทั้งยังไม่เคยพบหลักฐานว่าศิลปะทวารวดีมีความเกี่ยวข้องกับลัทธิสุขาวดีที่นิยมในจีน เกาหลี และญี่ปุ่นเลย หลักฐานที่พบโดยส่วนใหญ่ล้วนแต่เป็นลัทธิเถรวาทที่มีความใกล้เคียงอินเดียเป็นอย่างมาก

.

.

ขอบคุณที่มาจาก Facebook อุทยานประวัติศาสตร์สุโขทัย

เอกสารอ้างอิง

1) กรมศิลปากร. พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ รามคำแหง. กรุงเทพ : บริษัท ประชาชน จำกัด.

2) ศักดิ์ชัย สายสิงห์. ทวารวดี ศิลปกรรมยุคเริ่มแรกในดินแดนไทย. เอกสารคำสอน รายวิชา 317 403 ศิลปะในประเทศไทยตั้งแต่พุทธศตวรรษที่ 6-14. ภาควิชาประวัติศาสตร์ศิลปะ บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร. (อัดสำเนา)

3) ผาสุข อินทราวุธ. ทวารวดี การศึกษาเชิงวิเคราะห์จากหลักฐานทางโบราณคดี. กรุงเทพฯ : คณะโบราณคดี มหาวิทยาลัยศิลปากร, 2542.

4) อุทยานประวัติศาสตร์สุโขทัย. ทำเนียบโบราณสถาน อุทยานประวัติศาสตร์สุโขทัย ฉบับปรับปรุง พุทธศักราช 2561. พิมพ์ครั้งที่ 2. สุโขทัย : อุทยานประวัติศาสตร์สุโขทัย กรมศิลปากร, 2561.

.

เจดีย์ทรงยอดดอกบัวตูม เจดีย์ทรงพุ่มข้าวบิณฑ์ หรือเจดีย์ทรงทะนาน เป็นชื่อที่เรียกตามลักษณะของยอดเจดีย์ เจดีย์ทรงนี้สันนิษฐานว่ามีวิวัฒนาการและการผสมผสานศิลปะจากหลายแหล่ง ถือได้ว่าเป็นเจดีย์ที่มีลักษณะเฉพาะของศิลปะสุโขทัย และเป็นเอกลักษณ์ของสถาปัตยกรรมของสุโขทัยอย่างแท้จริง ซึ่งที่มาของเจดีย์ทรงนี้ได้มีนักวิชาการเสนอไว้หลากหลายทฤษฎี

.

.

ศ.ดร.สันติ เล็กสุขุม สันนิษฐานว่า เจดีย์ทรงนี้เกิดจากการพัฒนาและผสมผสานระหว่างศิลปะเขมรและศิลปะพุกามของพม่า โดยส่วนเรือนธาตุพัฒนามาจากเรือนธาตุของปราสาทเขมร ในส่วนขององค์ระฆังดัดแปลงมาจากเจดีย์ในศิลปะพุกามของพม่า โดยสันนิษฐานว่ามีอายุในช่วงกลางหรือปลายพุทธศตวรรษที่ 19 ถึงต้นพุทธศตวรรษที่ 20 สอดคล้องกับข้อมูลจารึกที่พบ เช่นที่ เจดีย์ทรงยอดดอกบัวตูมที่วัดอโสการาม มีจารึกที่กล่าวว่าสร้างในปี พ.ศ.1942 เป็นต้น

.

.

ศ.ดร.พิริยะ ไกรฤกษ์ เรียกเจดีย์ทรงนี้ว่า ปรางค์ยอดบัว ได้เสนอทฤษฎีที่ว่า เจดีย์ยอดดอกบัวตูมนี้ เกิดจากการผสมผสานระหว่างเจดีย์ยอดดอกบัวของชาวจีนที่ใช้สำหรับบรรจุอัฐิกับปรางค์ของไทย และได้กำหนดอายุไว้แตกต่างไปจากเดิมที่ประมาณพุทธศตวรรษที่ 23 ในช่วงสมัยพระเจ้าท้ายสระ ซึ่งเป็นระยะที่ชาวจีนมีบทบาททางการเมืองในภูมิภาคนี้

.

.

ทั้งนี้ ในปัจจุบันนักวิชาการส่วนใหญ่เชื่อว่าเจดีย์ทรงยอดยอดบัวตูมนั้น เป็นการพัฒนาและผสมผสานระหว่างศิลปะเขมร ศิลปะล้านนา และศิลปะพุกามของพม่า ซึ่งเป็นแนวความคิดที่สามารถอธิบายที่มาของรูปแบบศิลปกรรมที่ได้รับการยอมรับอย่างแพร่หลาย และสอดคล้องกับลักษณะทางสถาปัตยกรรมที่ปรากฏ

.

.

เจดีย์ทรงนี้สันนิษฐานว่าน่าจะเกิดขึ้นในช่วงสมัยของพญาลิไท และแพร่หลายในเฉพาะช่วงที่สุโขทัยเรืองอำนาจ ซึ่งการกำหนดอายุของเจดีย์ยอดดอกบัวตูมนี้อ้างอิงจากจารึกวัดอโสการาม ซึ่งเป็นวัดที่มีเจดีย์ประธานเป็นเจดีย์ยอดดอกบัวตูม โดยพบจารึกที่ระบุปีที่สร้างวัดคือ พ.ศ.1942 และศิลาจารึกนครชุม กล่าวถึงพระมหาธรรมราชาลิไทเสด็จมาสร้างพระศรีมหาธาตุ วัดบรมธาตุนครชุม ซึ่งเจดีย์องค์เดิมนั้นเป็นเจดีย์ยอดดอกบัวตูม โดยเจดีย์ที่เห็นในปัจจุบันนั้นถูกสร้างครอบทับด้วยเจดีย์ทรงมอญ-พม่าในภายหลัง นำมาสู่การกำหนดอายุให้เจดีย์ทรงนี้ไว้ว่าเริ่มปรากฏอย่างช้าสุดคือในช่วงปลายพุทธศตวรรษที่ 19 ถึงต้นพุทธศตวรรษที่ 20

.

.

เจดีย์ทรงยอดดอกบัวตูมนี้พบแพร่หลายในเมืองที่ร่วมสมัยกับสุโขทัย ซึ่งเจดีย์ยอดดอกบัวตูมนี้ถือเป็นเจดีย์รูปแบบเฉพาะของสุโขทัย เป็นที่น่าสังเกตว่าเจดีย์ทรงนี้เป็นรูปแบบเจดีย์ที่พบในวัดที่มีขนาดใหญ่และสำคัญ อยู่ในระดับที่เจ้านายทรงสร้าง และถ้าหากพบเจดีย์รูปแบบนี้ที่เมืองใด แสดงให้เห็นถึงความสัมพันธ์และบทบาททางการเมืองของสุโขทัยที่มีต่อเมืองเหล่านั้น ทั้งเมืองกำแพงเพชรและศรีสัชนาลัยที่พบเป็นจำนวนมาก ในส่วนของเมืองพิษณุโลก ตาก เพชรบูรณ์ น่าน สรรคบุรี ในปัจจุบันเหลือหลักฐานเพียงเมืองละหนึ่งองค์เท่านั้น ทั้งนี้รวมถึงเมืองที่มีความสัมพันธ์ทางศาสนา เช่น เมืองเชียงใหม่ ซึ่งสันนิษฐานว่าแพร่ไปพร้อมกับพระเถระจากสุโขทัย ที่เดินทางไปเผยแพร่ศาสนา ราวพุทธศตวรรษที่ 20 ซึ่งได้ปรากฏภาพถ่ายเก่าของวัดสวนดอกก่อนการปฏิสังขรณ์ว่ามีเจดีย์ยอดดอกบัวตูมเป็นเจดีย์รายของวัด และนอกจากนี้ที่บริเวณสบแจ่ม ได้ปรากฏวัดพระเจ้าดำซึ่งเป็นวัดที่มีเจดีย์ยอดตัวบัวตูมเป็นเจดีย์ประธานของวัด เป็นหลักฐานสำคัญของศิลปะสุโขทัยแท้ที่ขึ้นมายังล้านนา และเจดีย์ยอดดอกบัวตูมยังเป็นเจดีย์ประธานของวัดอีกด้วย

.

.

.

.

ขอบคุณที่มาจาก Facebook อุทยานประวัติศาสตร์สุโขทัย

เอกสารอ้างอิง

1.ศ.ดร.ศักดิ์ชัย สายสิงห์. ศิลปกรรมโบราณในอาณาจักรสุโขทัย ประมวลศิลปกรรมโบราณเมืองสุโขทัย

ศรีสัชนาลัย กำแพงเพชร พิษณุโลก. กรุงเทพฯ : หจก.เรือนแก้วการพิมพ์, 2561.

2.ศ.ดร.ศักดิ์ชัย สายสิงห์.. เจดีย์ในประเทศไทย รูปแบบ พัฒนาการและพลังศรัทธา. นนทบุรี : เมืองโบราณ, 2560.

3.ศ.ดร.ศักดิ์ชัย สายสิงห์. ศิลปะล้านนา (ฉบับปรับปรุงใหม่). เอกสารคำสอน รายวิชา 310333 ศิลปะสุโขทัยและล้านนา และรายวิชา 317405 ศิลปะในประเทศไทยตั้งแต่พุทธศตวรรษที่ 19-21. ภาควิชาประวัติศาสตร์ศิลปะ คณะโบราณคดี มหาวิทยาลัยศิลปากร. 2554. (อัดสำเนา)

4.ศ.ดร.สันติ เล็กสุขุม. เจดีย์ ความเป็นมาและคำศัพท์เรียกองค์ประกอบเจดีย์ในประเทศไทย. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพฯ : มติชน, 2553.

5.ศ.ดร.สันติ เล็กสุขุม. ศิลปะสุโขทัย. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ : เมืองโบราณ, 2555.

6.ศาสตราจารย์เกียรติคุณ สุรพล ดำริห์กุล. ประวัติศาสตร์และศิลปะสุโขทัย. นนทบุรี : เมืองโบราณ, 2562.

เปิดประวัติ "พระครูวิมลคุณากร" หรือ "หลวงปู่ศุข เกสโร" เกิด พ.ศ. 2390 ซึ่งตรงกับปลายรัชกาลของพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว ที่บ้านมะขามเฒ่า (ปัจจุบันเรียก บ้านปากคลอง) ต.มะขามเฒ่า อ.วัดสิงห์ จ.ชัยนาท ในวัยหนุ่มท่านได้แต่งงานกับหญิงสาวจนมีบุตรด้วยกันหนึ่งคน เมื่ออายุได้ 22 ปี ท่านตัดสินใจอุปสมบทเพื่อทดแทนบุญคุณบิดามารดา ณ พัทธสีมาวัดโพธิ์ทองล่าง จ.นนทบุรี โดยมีพระอธิการเชย จันทสิริ เจ้าอาวาส เป็นพระอุปัชฌาย์ และท่านก็จำพรรษาอยู่ที่นี่

หลวงปู่ศุขได้อยู่ปรนนิบัติอาจารย์ ซึ่งเป็นพระที่เคร่งครัดในด้านวิปัสสนา จึงได้ศึกษาพระธรรมวินัยและเรียนวิปัสสนากรรมฐาน ตลอดจนเวทมนตร์คาถา ต่อมาท่านได้กราบลาพระอุปัชฌาย์มาจำพรรษาอยู่ที่วัดสามง่าม ปทุมวัน เพื่อศึกษาพระปริยัติธรรมเพิ่มเติม และย้ายมาจำพรรษาอยู่ที่วัดชนะสงครามบางลำพู

ณ ที่นี้ท่านได้พบกับหลวงพ่อเงิน วัดบางคลาน จ.พิจิตร ได้ศึกษาวิชาต่างๆ ร่วมกัน ทำให้ท่านทั้งสองมีความสนิทสนมกันเป็นพิเศษ

ต่อมาปี พ.ศ. 2435 ท่านได้ธุดงค์เข้าเขตชัยนาทมาจำพรรษาอยู่ที่วัดปากคลองมะขามเฒ่า ซึ่งเป็นบ้านเกิดของท่าน ได้ทำการบูรณะซ่อมแซมเสนาสนะที่ชำรุดทรุดโทรมขึ้นมาใหม่ ชาวบ้านต่างพากันเลื่อมใสศรัทธาในวัตรปฏิบัติและพระเวทวิทยาคมของท่าน หลวงปู่ศุขมีศิษย์เอกเป็นถึงเชื้อพระวงศ์ คือ "กรมหลวงชุมพรเขตอุดมศักดิ์" ท่านได้ถ่ายทอดวิชาอาคมต่างๆ ให้กรมหลวงชุมพรเขตอุดมศักดิ์จนหมด

ก่อนที่กรมหลวงชุมพรฯ จะฝากตัวเป็นศิษย์ของหลวงปู่ศุขนั้น ความเก่งกล้าสามารถในด้านวิชาไสยศาสตร์ของหลวงปู่ศุข วัดปากคลองมะขามเฒ่า มีผู้บอกเล่าต่อ ๆ กันไปในที่ต่าง ๆ โด่งดังไปถึงในรั้วในวัง และทำให้กรมหลวงชุมพรฯ ทราบเรื่องที่ว่านี้มาตลอด แต่ก็ทรงเฉย ๆ ไม่ว่ากระไร

มีอยู่คราวหนึ่งพระองค์เจ้าวิบูลย์พรรณฯ ได้นำพระเครื่องเก่าองค์หนึ่งมาถวายแก่กรมหลวงชุมพรฯ แล้วทูลว่า พระเครื่ององค์นั้นมีความศักดิ์สิทธิ์เป็นยอด ตกทอดมาตั้งแต่วังหน้า เนื่องจากพระองค์ชอบพิสูจน์หรือทดลองให้เห็นจริง จึงให้มหาดเล็กนำพระเครื่ององค์นั้นไปแขวนที่ปลายไม้ จากนั้นพระองค์จึงมีพระบัญชาให้นาวาเอกพระยาพลพยุหรักษ์ เป็นผู้ทดลองยิงพระเครื่ององค์นั้น โดยใช้ปืน ร.ศ. บรรจุกระสุนที่เลือกแล้วเป็นอย่างดี ท่ามกลางผู้ที่ยืนดูการทดลองจำนวนมาก จากการยิง 3 นัด ผลปรากฏว่าปืนกระบอกนั้นไม่มีเสียงระเบิดทั้ง 3 นัด คงมีแต่เสียงสับนกกระทบตูดชนวนลูกปืนดัง แชะ แชะ แชะ อันหมายความว่า กระสุนด้านและไม่ทำงาน กรมหลวงชุมพรฯ จึงทรงมีบัญชาให้หันลำกล้องปืนไปทางอื่นและยิงใหม่ ปรากฏว่ากระสุนเดิมทั้ง 3 นัด ส่งเสียงสนั่น อันหมายถึงกระสุนมิได้ด้านแต่อย่างใด

นับตั้งแต่ครั้งนั้น กรมหลวงชุมพรฯ จึงมีความเชื่อถือในพลังอำนาจศักดิ์สิทธิ์ของไสยศาสตร์และ พุทธานุภาพ พร้อมกันนั้นได้เริ่มเสาะแสวงหาอาจารย์ดี เพื่อศึกษาวิชาไสยศาสตร์จากผู้ทรงคุณต่าง ๆ

ครั้นชื่อเสียงกิตติคุณของหลวงปู่ศุขมีมากขึ้น ก็มีความสนพระทัย มีความคิดใคร่จะไปทดลองดูให้เป็นที่ประจักษ์แก่ตา หากมีโอกาสเมื่อใดก็จะไปพบหลวงปู่ศุขให้จงได้ ในครั้งนั้น กรมหลวงชุมพรฯ เสด็จไปตากอากาศภาคเหนือและเสด็จกลับด้วยเรือทหารล่องลงมาทางแม่น้ำเจ้าพระยา แต่แทนที่จะล่องกลับถึงกรุงเทพฯ พระองค์ทรงรับสั่งให้เรือกลไฟที่จูงเรือประเทียบล่องลงมาตามลำน้ำท่าจีน โดยแม่น้ำท่าจีนนั้นแยกจากแม่น้ำเจ้าพระยาที่ชัยนาท ไหลลงสู่อ่าวไทยที่เมืองสมุทรสาคร มีความยาวถึง 200 กม. และเส้นทางสายแม่น้ำท่าจีนนี้ได้ไหลผ่านวัดปากคลองมะขามเฒ่าด้วย เมื่อเรือพระที่นั่งล่องมาถึงวัด ก็บังเอิญให้เรือมีอันขัดข้องโดยไม่ทราบสาเหตุ แม้จะพยายามแก้ไขเครื่องยนต์อย่างไรก็ไม่สำเร็จ (ภายหลังหลายคนเชื่อว่าคงเป็นการสำแดงอิทธิฤทธิ์ของหลวงปู่ศุข) ในที่สุดก็เลยต้องชะลอเรือทั้งหมดเข้าไปจอดที่ศาลาวัดปากคลองมะขามเฒ่า ขณะที่เรือประเทียบและเรือกลไฟเข้ามาเทียบอยู่ที่ศาลาท่าน้ำ พระองค์ทรงแลเห็นเด็กลูกศิษย์วัดกำลังชุลมุนอยู่กับการตัดหัวปลีเอามากองที่ข้างศาลาทีละหัวสองหัว จนเรือเข้าเทียบศาลาท่าน้ำนั่นแหละจึงเห็นหัวปลีกองโตขึ้น ขณะที่กรมหลวงชุมพรฯ ทรงยืนบนเรือมองดูการกระทำของเด็กวัดเหล่านั้นด้วยความฉงนพระทัย ได้มีพระภิกษุชรารูปหนึ่งเดินตรงเข้ามาที่กองหัวปลี ท่าทางเคร่งขรึม ท่านมองรอบ ๆ กองหัวปลีอยู่ 2-3 อึดใจ แล้วจึงหย่อนร่างนั่งบนกองหัวปลีนั้น พระภิกษุรูปนั้นนั่งหลับตาภาวนาอยู่ครู่หนึ่ง หยิบหัวปลีขึ้นมาเป่าลูบไล้ไปมา จากนั้นท่านก็เหวี่ยงหัวปลีลงพื้น แล้วกรมหลวงชุมพรฯ ตลอดจนทหารข้าราชบริพารต้องตกตะลึง เพราะหัวปลีนั้นเมื่อตกถึงพื้นก็กลายเป็นกระต่ายสีขาวนวล กระโดดโลดเต้นอยู่ไปมา ภิกษุรูปเดิมหาได้หยุดเสกเป่าหัวหลี ท่านทำอย่างต่อเนื่อง หัวปลีกลายเป็นกระต่ายขาวหลายตัววิ่งอยู่บนศาลาและพื้นดินเต็มไปหมด

เมื่อเห็นเหตุอัศจรรย์เช่นนี้ กรมหลวงชุมพรฯ พร้อมด้วยนายทหารและข้าราชบริพารทั้งปวงในที่นั้นก็เข้าไปแสดงการคารวะต่อพระภิกษุรูปนั้นโดยทั่วหน้ากัน ครั้นกระต่ายวิ่งมาหาท่านทีละตัว ท่านก็เอามือลูบคลำไปมาสักครู่ แล้วปล่อยวางลงกับพื้น กระต่ายก็กลับเป็นหัวปลีอย่างเดิม และทำอยู่อย่างนั้นทุกตัว จนกลายเป็นหัวปลีกองโตเหมือนเดิม

กรมหลวงชุมพรฯ ได้สอบถามพูดคุยกับหลวงพ่อองค์นั้น (ขณะนั้นเสด็จในกรมเรียกหลวงพ่อ) จึงทราบว่าพระภิกษุที่อยู่เบื้องหน้าท่านก็คือ “หลวงปู่ศุข วัดปากคลองมะขามเฒ่า” ที่พระองค์ได้ยินชื่อเสียงมาช้านาน และหลวงปู่ศุขเองก็ได้รู้เช่นกันว่าผู้ที่อยู่เบื้องหน้าของท่านคือพระราชโอรสแห่งพระพุทธเจ้าหลวง “กรมหลวงชุมพรเขตอุดมศักดิ์” นั่นเอง

การพูดคุยกันวันนั้นเป็นที่ถูกอัธยาศัยกันทั้ง 2 ฝ่าย กรมหลวงชุมพรฯ จึงอยากพักอาศัยอยู่ที่วัดปากคลองมะขามเฒ่าสักหลายวัน หลวงปู่ศุขก็มิได้ว่ากระไร ยกศาลาท่าน้ำให้เป็นที่จอดเรือ ความสัมพันธ์ระหว่างพระภิกษุชราและโอรสของเจ้าเหนือหัวได้เริ่มขึ้นและพระองค์ก็ฝากตัวเป็นศิษย์นับแต่นั้นมา

ซึ่งก็ถือเป็นเรื่องที่น่าสนใจ เมื่อกล่าวถึงพุทธาคมของหลวงปู่ศุข ก็จะต้องเขียนเรื่องกรมหลวงชุมพรฯ และถ้าหากเขียนเรื่องเสด็จในกรมในเรื่องความขมังเวท ก็จะต้องมีเรื่องของหลวงปู่ศุข เข้ามาเกี่ยวข้องกันจนแยกไม่ออก เช่นเรื่อง

“เสกพลทหารเป็นจระเข้”

กรมหลวงชุมพรฯ ได้ขึ้นไปสนทนากับหลวงปู่ศุขบนกุฏิ การสนทนาในวันนั้นส่วนมากก็วนเวียนอยู่กับฤทธิ์อาคมเสกหัวปลีให้เป็นกระต่าย หลวงปู่ศุขก็เล่าบอกตามความเป็นจริงในทางที่ตนเองยึดถือปฏิบัติ ยิ่งพูดคุยกันมากกรมหลวงชุมพรฯ ก็ยิ่งรู้ว่าหลวงปู่ศุขมีอาคมมากมาย ทั้งยังสามารถเสกคนให้เป็นจระเข้ได้อีกด้วย ในตอนหนึ่งของการสนทนา หลวงปู่ศุขได้สอบถามกรมหลวงชุมพรฯ ว่า “ปรารถนาจะใคร่ชมคนกลายเป็นจระเข้หรือไม่” กรมหลวงชุมพรฯ และข้าราชบริพารที่นั่งอยู่ต่างตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า “อยากเห็นคนกลายเป็นจระเข้” เมื่อทุกคนอยากดูการเสกคนเป็นจระเข้ หลวงปู่ศุขจึงบอกให้กรมหลวงชุมพรฯ คัดเลือกคนรูปร่างล่ำสันแข็งแรง พระองค์จังคัดเลือกพลทหารมาได้คนหนึ่งชื่อ “จ๊อก”

จากนั้นหลวงปู่สั่งให้เอาเชือกเส้นใหญ่มัดที่เอวของพลทหารจ๊อกอย่างแน่นหนา แล้วพาไปที่สระน้ำแห่งหนึ่งในวัด ให้พลทหารผู้นั้นนั่งคุกเข่าลงข้างสระ แล้วสั่งให้หลับตาพนมมืออยู่นิ่ง ๆ ส่วนตัวหลวงปู่จับปลายเชือกไว้แน่น พลางบริกรรมคาถาอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็เป่าพรวดลงไปที่ศีรษะพร้อมกับใช้ฝ่ามือที่ไม่ได้จับปลายเชือกตบลงที่กลางหลัง พร้อมกับผลักพลทหารจ๊อกตกลงไปในสระน้ำเสียงตูมใหญ่ สายตาทุกคู่จ้องเป็นจุดเดียว กรมหลวงชุมพรฯ ยืนมองร่างพลทหาร ท้องน้ำแตกกระจายเป็นวงกว้าง ครั้นน้ำสงบลงจึงแลเห็นร่างของจระเข้ตัวโตอยู่ในน้ำ ส่วนหัวมีเชือกผูกติดตัวแหวกว่ายวนเวียนสะบัดหากฟาดน้ำอยู่ไปมา

ทุกคนในที่นั้นต่างอัศจรรย์ในความขมังเวทย์ของหลวงปู่ศุข ส่วนกรมหลวงชุมพรฯ ทรงทอดพระเนตรดูลูกน้องกลายเป็นจระเข้แหวกว่ายอยู่ในสระน้ำด้วยใจระทึก ร่างของจระเข้พยายามตะเกียกตะกายเพื่อจะดำดิ่งลงก้นสระ ติดแต่ว่าถูกล่ามเชือกอยู่ โดยเหล่าทหารเข้าช่วยหลวงปู่ดึงเอาไว้

หลวงปู่ศุขได้กล่าวกับกรมหลวงชุมพรฯ ว่า “ท่านจะให้ลูกน้องกลับเป็นคนหรือจะให้เขาเป็นจระเข้อยู่อย่างนั้น” กรมหลวงชุมพรฯ ได้ตรัสตอบว่า “ต้องการให้เขากลับเป็นมนุษย์อย่างเดิม” หลวงปู่ศุขจึงให้พวกทหารช่วยกันดึงเชือกให้หัวจระเข้โผล่ขึ้นมาพร้อมกับสั่งกำชับว่า “อย่าปล่อยให้เชือกหลุดมือหรือขาด หากจระเข้หลุดไปแล้วมันจะดำลึกลงกบดานที่ก้นสระ โอกาสที่จะทำให้คืนร่างเป็นมนุษย์คงยาก”

พวกทหารจึงช่วยกันดึงรั้งเชือกกันสุดแรง กลายเป็นการชักเย่อระหว่างคนกับจระเข้ หลวงปู่ศุขท่านเดินกลับกุฏิ ครู่ใหญ่ถือบาตรน้ำมนต์ตรงมายังขอบสระที่จระเข้กำลังตะเกียกตะกายหนี จากนั้นท่านได้บริกรรมคาถากำกับน้ำมนต์อยู่อึดใจแล้สั่งด้วยเสียงอันดังว่า “เอาออกแรงดึงขึ้นมาหน่อย” ทหารทุกคนทำตาม ออกแรงดึงให้ร่างจระเข้ลอยบนผิวน้ำ หลวงปู่ศุขจึงเอาน้ำมนต์ที่เสกแล้วเทราดบนหัวจระเข้ ความอัศจรรย์เกิดขึ้นเป็นคำรบสอง ร่างจระเข้ที่ดิ้นรนและฟาดหางไปมานั้นค่อย ๆ มีอาการสงบลง แล้วร่างที่ขรุขระของจระเข้ก็กลายเป็นผิวเนื้อของมนุษย์ทีละน้อยอย่างต่อเนื่อง จนกลายเป็นทหารคนเดิมในเวลาต่อมา กรมหลวงชุมพรฯ มองดูทหารผู้นั้นด้วยความอัศจรรย์ในเป็นที่สุด เรื่องที่พระองค์ไม่เคยพบเห็นในชีวิตก็ได้มาเห็นที่วัดของหลวงปู่ศุข (เป็นที่น่าเสียดายที่ในปัจจุบัน สระประวัติศาสตร์แห่งนี้ได้ถูกถมเป็นพื้นดินราบและส่วนหนึ่งของสระได้ปลูกสร้างตึกเจ้าอาวาสวัดปากคลองมะขามเฒ่าไปเสียแล้ว)

อนึ่ง จากหนังสือพระประวัติพระเจ้าบรมวงศ์เธอ พลเรือเอกกรมหลวงชุมพรเขตรอุดมศักดิ์ โดยชัยมงคล อุดมทรัพย์ ได้บันทึกไว้เป็นความตอนหนึ่ง ถึงคำบอกเล่าของพลทหารจ๊อกภายหลังร่างกลับกลายเป็นคนว่า ขณะที่ตนลงไปในสระก็มิได้รู้สึกตัวว่าตัวเองเป็นจระเข้แต่อย่างใด เพียงแต่รู้สึกว่าตัวเองมีพละกำลังมหาศาลผิดปกติเท่านั้น และแหวกว่ายน้ำด้วยจิตใจคึกคะนองฮึกเหิม อยากดำผุดดำว่ายทั้งที่มองตัวเองแล้วก็มีร่ายกายเหมือนคนทุกอย่าง

นอกจากนั้นยังมีข้อมูลเกี่ยวกับวิชาเสกคนให้เป็นจระเข้ของคุณทวี เย็นฉ่ำ ผู้ศึกษาวิชาไสยศาสตร์คนหนึ่งของเมืองไทยกล่าวถึงเรื่อง “จระเข้วิชา” เอาไว้ ซึ่งหมายถึง “คน” ซึ่งแก่กล้าวิชาอาคม และมีเหตุให้กลายร่างเป็นจระเข้ เพราะความเรืองวิชาอาคมของตนเอง จะเป็นด้วยเหตุบังเอิญหรืออะไรก็ตามที ทำให้ไม่สามารถรดน้ำมนต์ลงไปที่ตัวจระเข้ได้ บุคคลผู้นั้นก็จะกลายเป็นจระเข้ต่อไปจนกว่าจะแก้มนต์กำกับหรือมนต์อาถรรพณ์ได้

ดังเช่นตำนาน “จระเข้คน” จากจังหวัดพิจิตรอันเป็นแดนอาถรรพณ์ต้นกำเนิดนิทานพื้นบ้านอันลือลั่น เรื่องไกรทองและชาละวันนั่นเอง มีเรื่องเล่าจากนายเนตร แพงกลิ่น ที่เคยบวชเรียนอยู่ที่วัดปากคลองมะขามเฒ่า ได้เล่าถึงคนกลายเป็นจระเข้ แล้วมาให้หลวงปู่ศุขช่วยแก้อาถรรพณ์ให้ว่า ณ ท่าเรือทอง ซึ่งอยู่วัดปากคลองมะขามเฒ่า มีการลงอาถรรพณ์ไว้ หากจระเข้วิชามาถึงท่าเรือทองนี้ จะต้องลอยหัวโผล่ขึ้นมา ไม่สามารถดำน้ำได้อีกต่อไป คราวนี้พวกญาติจะนำน้ำมนต์หลวงปู่ศุขไปราดที่หัว จระเข้วิชาก็จะกลายเป็นคนตามเดิม โดยจะนอนแน่นิ่งเกยตื้นริมตลิ่งอยู่บางทีมีเรื่องทุลักทุเลไม่อาจราดน้ำมนต์ที่หัวจระเข้ได้ เพราะความกลัวของบรรดาญาติ หรืออะไรก็ตามแต่ บางทีเป็นเดือน ๆ เป็นปี ๆ ก็มี จระเข้วิชาเมื่อถูกราดด้วยน้ำมนต์แก้อาถรรพณ์แล้วจะกลายเป็นคนนิ่งเงียบ ไม่ยอมพูดจา ญาติจะช่วยกันประคองไปหาหลวงปู่ศุขที่กุฏิ ท่านก็จะทำพิธีแก้อาถรรพณ์รักษาให้ นานอยู่ประมาณ 7-8 วัน คนผู้นั้นจึงจะพูดได้

ในบันทึกของนายเนตร แพงกลิ่น ยังกล่าวอีกว่า เคยเห็นมีการรักษาจระเข้วิชานี้ประมาณ 3-4 ครั้งเท่านั้น และทั้งหมดเป็นจระเข้จากจังหวัดพิจิตร จุดสังเกตจระเข้วิชาปากจะสั้น มีรูปร่างเหมือนหัวปลี 

นอกจากนั้นยังมีเรื่องราวเกี่ยวกับผ้าเจียดจากหลวงปู่ศุขที่กรมหลวงชุมพรฯ ทรงแจกให้แก่ทหารเรือ เพื่อทำการทดลองอาคม

“ผ้าเจียดจากหลวงปู่ศุข”

สำหรับการเรียนพุทธาคมของกรมหลวงชุมพรฯ เป็นไปด้วยดีจนคนทั่วไปยอมรับว่า กรมหลวงชุมพรฯ ทรงมีกฤติยาคมสูงส่งหาใครเทียบเสมอได้ในยุคนั้น

ในกองทัพเรือยุคนั้นไม่ว่าจะเป็นผู้ใต้บังคับบัญชา ข้าราชบริพาร จนถึงลูกศิษย์ที่เป็นนักเรียนนายเรือ รู้กันว่าพระองค์ทรงโปรดการลองวิชา และชีวิตของพระองค์เต็มไปด้วยความผาดโผนมหัศจรรย์ยิ่งนัก ในสมัยที่พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว (รัชกาลที่ 6) ครองราชย์อยู่นั้น เป็นยุคที่กีฬามวยไทยเฟื่องฟู ค่ายมวยต่าง ๆ ผุดขึ้นมากมาย ทางราชสำนักจึงจัดให้มีการแข่งขันกีฬามวยไทยขึ้นในกรุงเทพฯ เพื่อหาเงินบำรุงสมทบทุนซื้อปืนให้กองเสือป่าทั่วประเทศ

พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรับสั่งให้นายแม็ค เศียรเสวี (พระยานนทิเสนสุเรนทรภักดี) นายเสือป่าใหญ่ เป็นผู้จัดการหาเงินสมทบ มีประกาศเรียกนักมวยฝีมือดีจากทุกภาค ทุกหัวเมืองให้เข้ามาอยู่รวมกันโดยพักอยู่ที่สโมสรเสือป่า ใกล้เขาดินวนา และในสมัยนั้นเองได้มีนักมวยจากโคราช ฝีมือยอดเยี่ยมมีชื่อเสียงเข้ามาร่วมอยู่ด้วย คือ นายทับ จำเกาะ และนายยัง หาญทะเล โดยเฉพาะนายยัง หาญทะเล มีชื่อเสียงดีเป็นพิเศษ นักมวยคนนี้เป็นชาวนครราชสีมา บ้านอยู่ตำบลหัวทะเล ฝีมือในการชกมวยจัดว่าสูงมาก เพราะเคยชกนักมวยจีนชั้นครูถึงแก่ความตายไปถึง 2 คน แต่ข่าวบางกระแสกล่าวว่า นายยัง หาญทะเล เป็นศิษย์เอกของกรมหลวงชุมพรฯ เนื่องจากนายยังเคยรับราชการทหารเรือ เพราะความมีชั้นเชิงในเรื่องหมัดมวยติดตัวมาด้วย กรมหลวงชุมพรฯ จึงทรงโปรดปรานนายยังเหนือกว่าใคร ๆ

ในคราวเสด็จประพาสเรือรบหลวงเกี่ยวกับการฝึกภาคทะเล นายยังคนนี้ก็ติดตามไปด้วย วันหนึ่งขณะเรือรบหลวงกำลังแล่นฝ่าคลื่นกลางทะเลลึกในอ่าวไทยใน ก็มีเสียงเป่าแตรเรียกทหารประจำการเข้าแถว แล้วกรมหลวงชุมพรฯ ก็ทรงดำเนินตรวจพลบนดาดฟ้าเรือ จากนั้นทรงมีรับสั่งให้เรือรบหลวงทอดสมอลอยลำกลางทะเล ในโอกาสนี้ กรมหลวงชุมพรฯ ทรงแจกผ้าเจียดลงเลขยันต์ศักดิ์สิทธิ์ให้แก่ทหารทุกคน พระองค์มีรับสั่งว่า

         “ผ้าเจียดที่ข้านำมาแจกแก่พวกเจ้านี้ เป็นของท่านอาจารย์วัดมะขามเฒ่า มีอานุภาพและอภินิหารยิ่ง ถ้าใครมีความเคารพนับถือ สามารถเดินบนผิวน้ำไม่จมน้ำตาย และป้องกันสัตว์ร้ายนานาชนิด การที่นำมาแจกในวันนี้ใครจะทดลองโดดลงในทะเลให้ข้าดูบ้างหรือไม่”

         ทหารทุกคนฟังแล้วเงียบกริบ ไม่มีใครกล้าตอบและคงไม่มีใครคิดเสี่ยง เพราะขณะนั้นเรือลอยลำอยู่ท่ามกลางดงฉลาม กรมหลวงชุมพรฯ รู้สึกไม่พอพระทัยในความไม่พูด ไม่กล้าของเหล่าทหารทั้งหลาย พระองค์จึงตรงมาที่นายยัง หาญทะเล ทรงรับสั่งถามว่า “อ้ายยัง เอ็งพอจะกล้าลงไปว่ายเล่นในทะเลให้สนุกสักครั้งหรือไม่ ให้ข้าเห็นความศักดิ์สิทธิ์ในผ้าเจียดของท่านอาจารย์สักหน่อยไม่ได้รึ”

         นายยังทูลตอบ “เมื่อเป็นพระประสงค์ กระหม่อมจะขออาสาพระเจ้าข้า”

         เสด็จในกรมดีพระทัย พร้อมกับทรงพระสรวลอย่างชอบใจในความไม่ประหวั่นพรั่นพรึงของนายยัง จึงรับสั่งอีกว่า “อ้ายยัง มึงนี่สมชายชาติทหาร จะรอช้าอยู่ทำไม อาราธนาแล้วระลึกถึงท่านอาจารย์วัดมะขามเฒ่าเสียก่อน แล้วกระโดดลงไปเลย”

         นายยังยอดนักมวยเมืองโคราชจึงออกเดินไปยังกาบเรือ แล้วก็พุ่งตัวลงในทะเลลึกอย่างไม่เกรงกลัวอะไรทั้งสิ้น เหมือนปาฏิหาริย์ เหล่าทหารเรือทุกคนได้เห็นนายยังลงไปยืนเด่นบนผิวน้ำอย่างอัศจรรย์ และรอบข้างนายยัง มีปลาฉลามหลายตัวเวียนว่ายอยู่รอบ ๆ แต่ไม่ได้ทำอันตรายนายยังแม้แต่น้อย  ทหารเรือต่างกล่าวเป็นเสียงเดียวกันว่า เป็นเพราะบุญบารมีกฤติยาคมของเสด็จในกรม และความขลังศักดิ์สิทธิ์ของผ้าเจียดหลวงปู่ศุข ลูกประดู่ทุกคนรีบยกผ้าเจียดขึ้นไว้ทันที

ครั้นนายยังไต่บันไดเรือขึ้นมา ก็คุกเข่าเข้ากราบถวายบังคมกรมหลวงชุมพรฯ พระองค์ทรงพระสรวลด้วยความพอพระทัย ก้มพระวรกายลงเอาพระหัตถ์ลูบศีรษะนายยังด้วยความเอ็นดูพลางตรัสว่า “อ้ายยัง เอ็งนี่หาญทะเล สมสกุลที่ข้าตั้งไว้ให้ดีแท้” 

นอกจากจะมีกรมหลวงชุมพรเขตอุดมศักดิ์ เป็นศิษย์เอกแล้ว ยังมีศิษย์ที่เก่ง เข้มขลัง ที่หลายท่าน ทั้งคณาจารย์ ภิกษุสงฆ์ และฆราวาส แต่กว่าจะได้เป็นศิษย์ร่ำเรียนวิชาจากหลวงปู่ศุขไม่ใช่เรื่องง่าย มีตำนานเรื่องเล่าจา หลวงปู่หน่าย อินทสีโล วัดบ้านแจ้ง ต.หันสังข์ อ.บางปะหัน จ.พระนครศรีอยุธยา ต้นตำหรับวิชาพญาจิ้งจก เป็นหนึ่งในศิษย์รุ่นสุดท้าย ที่ทันได้เล่าเรียนและปรนนิบัติรับใช้หลวงปู่ศุข

หลวงปู่หน่ายได้เคยเล่าให้ศิษย์ของท่านฟัง ถึงเรื่องราวการสอนวิชาอาคมของหลวงปู่ศุข โดยท่านได้กล่าวเอาไว้ว่า เมื่อครั้งเป็นพระหนุ่มใหม่ ได้ไปขอศึกษาวิชาพระเวทย์ เลขยันต์โบราณจากหลวงปู่ศุข ได้พบเห็นคนมากมายมาขอเรียนวิชาจากท่าน ซึ่งมีทั้งพระ โยม ในจำนวนคนที่มานั้น 10คน จะเรียนได้สัก 1 หรือ 2 คนก็นับว่ามากแล้ว เพราะหลวงปู่ศุข ท่านมีวิธีทดสอบจิตผู้มาเรียนที่น่าเกรงกลัวมาก กล่าวคือ จะให้ศิษย์นำไม้ไผ่ลำต้นใหญ่ พอที่คนจะปีนได้มาปักลง กับลานดิน ทำหลักให้แน่นหนามั่นคง ไผ่ลำนี้จะสูงมากและตอนบนสุดจะตัดเป็นปล้องไว้คล้ายกระบอกข้าวหลาม ศิษย์คนหนึ่งจะปีนขึ้นไปบรรจุน้ำมันในกระบอกด้านบนจนเต็มแล้วค่อยลงมา  ตอนนี้แหละ ที่หลวงปู่ศุขจะให้คนที่มาขอเรียนท่องคาถาสี่ตัว  คือ นะ มะ พะ ทะ ซึ่งก็คือหัวใจของธาตุทั้ง 4จากนั้นก็จะให้ปีนขึ้นไปให้ถึงยอดเสา เมื่อกลับลงมาได้แล้วจึงจะถ่ายทอดวิชาชั้นสูงต่อไปให้

เรื่องแค่นี้ฟังแล้วไม่เห็นจะยาก เมื่อผู้มาเรียนตั้งหน้าปีนขึ้นไป แรก ๆ ก็ไม่มีอะไร ต่อเมื่อขึ้นถึงกลางลำแล้วความมั่นคงของต้นไผ่ก็น้อยลง ไผ่ทั้งต้นก็เริ่มโอนเอน และสะเทือน แล้วน้ำมันที่บรรจุไว้ก็จะกระฉอกออกมา พอคนปีนขึ้นไปสัมผัสกับน้ำมันก็จะลื่นลงข้างล่าง ถึงตรงนี้แหละที่น่ากลัว เพราะหลวงปู่ศุข ท่านจะยืนถือหอกใบพายอยู่ด้านล่าง พอคนปีนไหลลงมาถึงท่านก็จะเอาหอกแทงก้นให้กลับขึ้นไป หล่นก็จะหล่น เจ็บก้นกลัว จะทะลุก็กลัว  ทำให้คนที่กำลังปีนอยู่เกิดความวุ่นวายใจทันที  พยายามปีนขึ้นไปก็ร่วงลงมา ลงมาแล้วก็ถูกแทงอีก อาการที่เรียกว่า กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ผู้มาเรียนนั่นแหละต้อง เอาตัวเองเป็นที่พึ่ง ทำอะไรไม่ได้ก็ต้องว่า คาถาสี่คำคือ นะ มะ พะ ทะ รัวๆเป็นไฟ กำหนดจิตให้แนบแน่น อยู่กับคำบริกรรม กดจิตนิ่งอยู่อย่างนั้นเพราะทำอะไรอย่างอื่นไม่ได้แล้ว เรื่องข้างนอกต้องปล่อยทิ้งทีเดียว แล้วคว้าจิตไว้เป็นเอก ทำจิตให้เป็นหนึ่งเดียว  ตอนนี้เองที่เมื่อจิตเป็นอันหนึ่ง อันเดียวกับคำบริกรรมแล้ว พระคาถาทั้งสี่ที่ถือได้ว่าเป็นแม่ธาตุใหญ่ก็สำแดงปาฏิหาริย์ เพราะเป็นต้นธาตุอยู่แล้ว ก็บันดาลให้ธาตุดิน คือเนื้อหนังมังสาที่บอบบางฉีกขาดง่าย เกิดเหนียวราวกับยางรถสิบล้อ คมหอกที่หลวงปู่ศุขทิ่มแทงก็ไม่ทำให้ได้รับความเจ็บปวดสาหัส และคมหอกนั้นก็ไม่สามารถทะลุหนังบาง ๆ ที่ถูกคุ้มด้วยพระเวทย์ศักดิ์สิทธิ์ผนวกกับจิตที่มั่นคงได้

     และอีกหนึ่งตำนานที่เล่าขานสืบต่อกันมา ที่พิสูจน์ถึงความแก่กล้าของวิทยาคมและพลังจิตของหลวงปู่ศุข และพระเกจิอาจารย์อีกหลายรูป นั่นคือ

ตำนานกบไสไม้

ย้อนกลับไปในปี พ.ศ. 2452 สมเด็จพระสังฆราช (เข) วัดบวรนิเวศวิหาร ทรงมีพระดำริในการทดสอบพลังจิตและความเข้มขลังของพระเกจิทั่วสยามประเทศขึ้นที่วัดพระปฐมเจดีย์ จ.นครปฐม นัยว่าเป็นการสืบทอดพระพุทธศาสนาอย่างหนึ่ง โดยเฉพาะ "พระดี-เกจิดัง" ในสายวิปัสสนากัมมัฏฐานและเฟ้นหา “สุดยอดพระเกจิ” (ตามประวัติน่าจะมีเพียงครั้งเดียว) โดยนิมนต์พระเถรจารย์และเกจิอาจารย์ที่มีชื่อเสียงโด่งดังทั่วประเทศมาชุมนุมมากกว่า 100 รูป งานนี้เรียกได้ว่าเป็นพิธีชุมนุมพระเกจิชื่อดังทั่วแดนสยาม ครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ก็คงไม่ผิดนัก

ในพิธีมีการทดสอบวิทยาคมและพลังจิตอย่างเข้มขลัง โดยคัดเลือกเกจิอาจารย์ครั้งละ 10 รูป ด้วยวิธีจับสลาก จากนั้นนำท่อนไม้ 1 ท่อน มาวางบนม้า 2 ตัว จากนั้นนำกบไสไม้วางบนท่อนไม้ โดย สมเด็จพระสังฆราช (เข) ทรงบอกกติกาว่า เกจิทุกรูปจะต้องใช้พลังจิตบังคับให้กบไสไม้วิ่งไสไม้ไป-กลับโดยกบห้ามหล่นลงมาเด็ดขาด หากใครพลังจิตแก่กล้าจริงก็จะสามารถทำได้ หากใครพลังจิตยังไม่สุดยอดก็ต้องยอมล่าถอยไป ปรากฎว่าหลังการทดสอบผ่านไป 3 วัน 3 คืน เกจิส่วนใหญ่ใช้พลังจิตบังคับกบวิ่งไสไม้ได้ทั้งนั้น แต่บังคับวิ่งไปข้างหน้าได้ทางเดียว บังคับกลับไม่สำเร็จ มีเพียงเกจิ 10 รูปเท่านั้นที่สามารถบังคับกบไสไม้ได้ทั้งไป-กลับ ถือว่าเป็น 10 พระเกจิสุดยอดแห่งสยามประเทศอย่างแท้จริงและปัจจุบันคงหาเกจิรุ่นใหม่เทียบได้ยากยิ่ง โดยเกจิทั้ง 10 รูป ได้แก่

1.หลวงพ่อเงิน วัดบางคลาน จ.พิจิตร

2.หลวงพ่อปาน วัดบางเหี้ย จ.สมุทรปราการ

3.หลวงปู่เอี่ยม วัดหนัง กรุงเทพฯ

4.หลวงปู่ยิ้ม วัดหนองบัว จ.กาญจนบุรี

5.หลวงพ่อกลั่น วัดพระญาติการาม จ.พระนครศรีอยุธยา

6.หลวงปู่ศุข วัดปากคลองมะขามเฒ่า จ.ชัยนาท

7.หลวงปู่บุญ วัดกลางบางแก้ว จ.นครปฐม

8.หลวงพ่อจอน วัดดอนรวบ จ.ชุมพร

9.หลวงพ่อทา วัดพะเนียงแตก จ.นครปฐม

10.หลวงพ่อทอง วัดเขากบ จ.นครสวรรค์

เรื่องเล่าขานนี้เป็นความจริงหรือไม่นั้น ไม่สามารถหาบันทึกลายลักษณ์อักษรได้ แต่ก็ถือว่ามีความน่าสนใจเพราะได้ระบุรายชื่อของพระเกจิอาจารย์ และสถานที่ไว้อย่างชัดเจน และเป็นเรื่องที่เล่าสืบต่อกันมาจนถึงปัจจุบัน

อย่างไรก็ตามเมื่อวันที่ 23 ธันวาคม พ.ศ. 2466 ตรงกับปลายรัชกาลของพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว "หลวงปู่ศุข" มรณภาพ สิริรวมอายุ 76 ปี นับพรรษาได้ 54 พรรษา แม้ "หลวงปู่ศุข" จะละสังขารมาล่วงกว่า 100 ปีแล้ว แต่ท่านยังเป็นที่เคารพศรัทธาจากชาวชัยนาทและลูกศิษย์ลูกหาทั่วประเทศ ด้วยท่านเป็นพระเกจิผู้เปี่ยมด้วยพุทธาคมแก่กล้า จนได้รับสมญาว่า “เจ้าสำนักทางพุทธาคมอันยิ่งใหญ่แห่งลุ่มแม่น้ำเจ้าพระยา” เป็นพระอาจารย์ทางพุทธาคมรูปแรกของ กรมหลวงชุมพรเขตอุดมศักดิ์ ที่ทรงให้ความเคารพนับถือและมีความใกล้ชิดเป็นอย่างยิ่ง อีกทั้งวัตถุมงคลและเครื่องรางของขลังที่สร้างล้วนเป็นที่นิยมอย่างสูง ด้วยพุทธคุณเป็นเลิศ โดยเฉพาะแคล้วคลาด คงกระพันชาตรี และยังคงเป็นที่กล่าวขานและแสวงหามาจวบจนปัจจุบัน

และปิดท้ายกันด้วยพระคาถาหลวงปู่ศุข แห่งวัดปากคลองมะขามเฒ่า จ.ชัยนาท  ก่อนเดินทางออกจากบ้าน สวดบทนี้ครบ 9 จบ แล้วอาราธนาระลึกถึงหลวงปู่สุข จะช่วยให้ท่านแคล้วคลาดปลอดภัยไม่ว่าจะเดินทางไปยังสถานที่ใด

คาถาหลวงปู่ศุข

ตั้งนะโม ๓ จบ
“สัตถา เทวะมะนุสสานัง พุทโธ ภะคะวาติ มะอะอุ”

ขอบคุณภาพและข้อมูลที่มา
อ้างอิง http://www.appgeji.com/
อ้างอิง คมชัดลึก