6 พ.ย.2564 – น.ส.ณัฏฐา มหัทธนา หรือ “โบว์” นักเคลื่อนไหวเพื่อสิทธิมนุษยชน โพสต์ข้อความเห็นต่างในประเด็นที่นายปิยบุตร แสงกนกกุล เลขาธิการคณะก้าวหน้า ชี้แจงแนวคิดการยกเลิกกฎหมายอาญามาตรา 112 และเสนอให้คดีหมิ่นประมาททั้งหมดเปลี่ยนจากคดีอาญาเป็นคดีแพ่ง เรียกร้องค่าสินไหมทดแทน
โพสต์ของ “โบว์ ณัฏฐา” มีรายละเอียดดังนี้ “เวลาใครบอกว่าอยากให้การหมิ่นประมาทเป็นแค่โทษทางแพ่งเพื่อส่งเสริม free speech และให้สังคมรู้จักอดทนอดกลั้น นี่คือคุณกำลังบอกว่าให้คนถูกละเมิดอดทนต่อการกระทำของผู้ละเมิดนะคะ”
“เราไม่ได้ต้องไปสั่งสอนใครว่าให้พูดจาหรือทำตัวอย่างไร แค่ไม่คอยปลุกปั่นความเกลียดชังหรือให้ท้ายเวลาเขาทำผิดก็พอ สิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้เป็นไปตามธรรมชาติ ทุกคนก็เห็นกันอยู่ว่าใครมีบทบาทอย่างไรด้วยวิธีไหนบ้างก่อนจะมาถึงวันนี้”
“การให้พระมหากษัตริย์ฟ้องเองไม่ควรอยู่แล้ว คุณไม่จำเป็นต้องรู้ว่าท่านรู้สึกอย่างไรแล้วโยนให้ท่านตัดสินใจ เพราะกฎหมายนี้ไม่ได้ปกป้องตัวบุคคล แต่ปกป้องตำแหน่งประมุข จึงเป็นเรื่องของรัฐ ของประเทศ ไม่ใช่เรื่องตัวบุคคล”
“ทางแก้ปัญหาคือให้มีองค์กรทำหน้าที่ สุดท้ายก็แล้วแต่เสียงส่วนใหญ่ในสภา”
“การฟ้องคดีแพ่งต้องคนมีเงินเท่านั้นถึงจะมีปัญญา รู้หรือไม่ว่าต้องมีเงินวางศาลในจำนวนที่เป็นสัดส่วนกับค่าเสียหายที่ต้องการเรียกตอนฟ้องด้วย ไหนจะเงินค่าจ้างทนายอีก กว่าคดีจะจบต้องเหนื่อยยากขนาดไหน คนเราอยู่ดีๆ ต้องมีภาระขนาดนี้เพราะคนที่จงใจใช้ปากทำลายคนอื่นเพื่ออะไร เราควรปกป้องใคร?”
“เสรีภาพในการแสดงออกเพื่อละเมิดผู้อื่น” ไม่มีนะคะ การที่มีกฎหมายหมิ่นประมาทอยู่ในประมวลกฎหมายอาญา ไม่ได้เป็นปัญหากับเสรีภาพในการแสดงออกของสุจริตชน แต่เป็นไปเพื่อคุ้มครองสิทธิของประชาชนผู้ถูกละเมิด และมีบทยกเว้นความผิดในกรณีที่เป็นประโยชน์สาธารณะด้วย”
“นอกจากนี้ในทางปฏิบัติศาลแทบไม่จำคุกใครด้วยข้อหาหมิ่นประมาทจากการกระทำผิดครั้งแรก โทษปรับทั้งนั้น ถ้าตัดสินจำคุกก็รอลงอาญา แต่การมีโทษจำคุกอยู่มันทำให้สังคมรู้สึกถึงน้ำหนักความผิด ความร้ายแรงต่อชีวิตคนผู้ถูกกระทำ ผู้เสียหายได้สัมผัสความยุติธรรมจากการตัดสินนั้น แม้จะเป็นการรอลงอาญา”
“แม้จะเป็นคดีจราจรก็ยังมีโทษหนักเบาไปตามฐานความผิด อะไรที่มันแย่มากกับสังคมก็มีโทษจำคุก เพื่อบอกว่าการกระทำอย่างนี้มันหนัก ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ แบบแค่จอดรถผิดที่นะ แต่คุณเมาแล้วขับ มันทำร้ายคนอื่นได้ ถึงเวลาก็อาจรอลงอาญา แต่กฎหมายมันบอกให้คุณรู้ว่ากรรมนี้หนัก อย่าทำแล้วคิดจ่ายค่าปรับ”
“ดังนั้นการเขียนกฎหมายคือเรื่องใหญ่ เพราะมันคือการบอกสังคมว่าเราจะอยู่กันยังไง คงเคยได้ยินคนที่จะไปต่อยคนแล้วบอกว่าไม่เป็นไรเดี๋ยวจ่ายค่าปรับเอา นั่นแหละคือผลของการเขียนกฎหมายอย่างหนึ่ง”
รายการบ้านเมืองของเรา 9 พฤศจิกายน พ.ศ. 2564
ดำเนินรายการโดย จิตกร บุษบา และ นฤมล พุกยม
